વિસ્મય લુહાર શ્રેણીમાંના બધા પોસ્ટ (કક્કાવાર), સંપૂર્ણ પોસ્ટ માટે ક્લીક કરો.
May 31, 2018 at 12:30 AM by વિવેક · Filed under ગઝલ, વિસ્મય લુહાર
સાંજેય પણ સવારની વયમાં હતા/છીએ!
ફુગ્ગો ફૂટી જવા સમા ભયમાં હતા/છીએ!
કોઠે પડી ગઈ છે પરાજય – પરંપરા;
હારી જવાના નિત્ય વિજયમાં હતા/છીએ!
કણકણમાં શુષ્કતા અને ઘોંઘાટ ચોતરફ;
તો પણ સતત લીલાશના લયમાં હતા/છીએ!
બુઝાયા જેમ એમ વધુ ઝળહળી ઉઠ્યા;
એક અસ્તની સાથે જ ઉદયમાં હતા/છીએ!
જ્વાળામુખીની ટોચ પર અસ્તિત્વ ઓળઘોળ;
એકેક પળ એકેક પ્રલયમાં હતા/છીએ!
– વિસ્મય લુહાર
હતા અને છીએ એમ ભૂતકાળ અને વર્તમાન -બંનેને ભેગા કરીને કવિ સમસ્યાની શાશ્વતતા તરફ આપણું ધ્યાન ચીંધે છે. રદીફમાં અથવાની નિશાની મૂકીને ‘હતા’ અને ‘છીએ’ ને હારોહાર ગોઠવવાનો કવિનો પ્રયોગ ગઝલમાંથી પસાર થઈએ ત્યારે સફળ થયો અનુભવાય છે.
Permalink
August 30, 2014 at 12:30 AM by વિવેક · Filed under ગઝલ, વિસ્મય લુહાર
પ્રથમ તારો ભીનો ભીનો ભીતરથી સાદ આવે છે !
મને મળવા પછી તું પહેરીને વરસાદ આવે છે !
રહ્યાં’તાં કોરાંકટ બસ આપણે એકવાર પલળીને,
હવે તરબોળ તન-મનને એ ઘટના યાદ આવે છે.
નિરંતર વાદળાં ને વીજળી છે આપણામાં પણ,
અને આપણને આડી એજ તો મરજાદ આવે છે.
હવે તો મન મૂકીને ભીંજાઈ જઈએ ચાલ;
અરે વરસાદ આવો કૈંક વરસો બાદ આવે છે.
– વિસ્મય લુહાર
સાથે પલળીને પણ કોરાંકટ રહી જવાય એ મર્યાદા ક્યારેક પલાળે છે, ક્યારેક તરસાવે છે…
Permalink
October 5, 2009 at 9:39 PM by ધવલ · Filed under ગઝલ, વિસ્મય લુહાર
અરધું તારું, અરધું મારું
આંખોમાં છે જે અંધારું
ભડભડ અગ્નિ બુઝાવું પણ
ભીની જ્વાળા શેં હું ઠારું ?
બાગ તમારો પોતાનો પણ
રણ તો છે સૌનું સહિયારું.
એક ગલીમાં ભરબપોરે
સૂરજ વરસાવે અંધારું !
શ્હેર થવાની સડકે દોડ્યું.
ધૂળ ધફોયું ગામ અમારું.
– વિસ્મય લુહાર
નવી જ કલ્પનસૃષ્ટિ લઈને આવેલી આ ગઝલ ધીરે ધીરે ખૂલે છે. માણસ સુખને personalize કરી શકે પણ દુ:ખ તો બધાનું universal જ રહેવાનું. આ વાતને કવિએ બહુ નજાકતથી કરી છે. સૂરજ તો ભલે ગમે તેટલો તપે, અમુક ગલીઓમાં તો કાયમ અંધારું જ રહેવાનું.
Permalink
