કાળ કઠણ ‘ને પળ પોચટ
વાહ વખા ! તારી ચોખટ
– સંજુ વાળા

હતા / છીએ – વિસ્મય લુહાર

સાંજેય પણ સવારની વયમાં હતા/છીએ!
ફુગ્ગો ફૂટી જવા સમા ભયમાં હતા/છીએ!

કોઠે પડી ગઈ છે પરાજય – પરંપરા;
હારી જવાના નિત્ય વિજયમાં હતા/છીએ!

કણકણમાં શુષ્કતા અને ઘોંઘાટ ચોતરફ;
તો પણ સતત લીલાશના લયમાં હતા/છીએ!

બુઝાયા જેમ એમ વધુ ઝળહળી ઉઠ્યા;
એક અસ્તની સાથે જ ઉદયમાં હતા/છીએ!

જ્વાળામુખીની ટોચ પર અસ્તિત્વ ઓળઘોળ;
એકેક પળ એકેક પ્રલયમાં હતા/છીએ!

– વિસ્મય લુહાર

હતા અને છીએ એમ ભૂતકાળ અને વર્તમાન -બંનેને ભેગા કરીને કવિ સમસ્યાની શાશ્વતતા તરફ આપણું ધ્યાન ચીંધે છે. રદીફમાં અથવાની નિશાની મૂકીને ‘હતા’ અને ‘છીએ’ ને હારોહાર ગોઠવવાનો કવિનો પ્રયોગ ગઝલમાંથી પસાર થઈએ ત્યારે સફળ થયો અનુભવાય છે.

2 Comments »

  1. Jaffer Kassam said,

    May 31, 2018 @ 6:14 AM

    બહુજ સરસ્

  2. ketan yajnik said,

    May 31, 2018 @ 10:44 AM

    ketan yajnik jkykcy@gmail.com Problem continues….

RSS feed for comments on this post · TrackBack URI

Leave a Comment