મુક્તક – રિષભ મહેતા
કોઈ પણ રીતે મળી શકતાં નથી,
એકબીજામાં ભળી શકતાં નથી.
થઈ ગયાં શું આપણે પથ્થર સમા ?
કે જરા પણ ઓગળી શકતાં નથી ?
– રિષભ મહેતા
પગમાં છે બૂટ એ ભલે શહેરોની દેન છે,
ફૂલ, ઘાસ, માટીથી હજી પાની છે તરબતર.
ફૂલ, ઘાસ, માટીથી હજી પાની છે તરબતર.
6 Comments »
RSS feed for comments on this post · TrackBack URI
Pinki said,
October 24, 2007 @ 1:05 AM
no words……..
simply superb……! !
કે પથ્થર સમ હ્રદય ઓગળી ગયું !!
kiran said,
October 24, 2007 @ 3:54 AM
ેVery nice blog.I read your blog.Thanks for sharing.Your blog is nice. I think you should add your blog at http://www.blogadda.com and let more people discover your blog. It’s a great place for Indian bloggers to be in and I am sure it would do wonders for your blog.Keep writing.
વિવેક said,
October 24, 2007 @ 8:12 AM
સુંદર અભિવ્યક્તિ…
pragnajuvyas said,
October 24, 2007 @ 9:11 AM
.કે જરા પણ ઓગળી શકતાં નથી ?
તેને માટે તેં જ કહ્યું છે.
ખૂબ ઊંડેથી તને હું સાદ દઉં છું ને છતાં,
તું મળે પ્રત્યક્ષ ત્યારે ‘કેમ છે?’ પુછાય નૈ.
અને તેં જ સમાધાન શોધ્યું છે!
પવન પથરીલો છે ને છે હવા પણ ખૂબ ખરબચડી-
ઉઝરડા છે હરેક શ્વાસે ! નકામો જીવ ના બાળો….!
સુંદર
જયશ્રી said,
October 24, 2007 @ 8:44 PM
વાહ…!!
Viral said,
October 27, 2007 @ 6:06 AM
ખુબ જ સરસ
Short and Sweet ……