એકાંત -હર્ષદ ચંદારાણા
ભડ ભડ ભડ કાળું એકાંત
ઈંધણ થઈ હોમાતી જાત
આખ્ખું નભ છે ખુલ્લી આંખ
એમાં ઊડે પવનની રાખ
જતા-આવતા સુક્કા શ્વાસ
ડગલે- પગલે લૂની ફાંસ
છાતીએ ત્રોફાતી લાહ્ય
રુંવેરુંવે રણ ફેલાય
અફવામાં પણ નહીં વરસાદ
વરસે છે અણિયારી યાદ…
શ્વાસોના ટાંકણાથી ભીતર ના ખોતરાયું,
રહી રહીને પાછા ફરવું એથી સિરે લખાયું.
રહી રહીને પાછા ફરવું એથી સિરે લખાયું.
1 Comment »
RSS feed for comments on this post · TrackBack URI
Jayshree said,
July 19, 2006 @ 11:40 PM
છાતીએ ત્રોફાતી લાહ્ય
રુંવેરુંવે રણ ફેલાય
( ‘ત્રોફાતી’ એટલે ? )
અફવામાં પણ નહીં વરસાદ
વરસે છે અણિયારી યાદ…
સરસ રચના છે.