લયસ્તરો બ્લોગનું આ નવું સ્વરૂપ છે. આ બ્લોગને વધારે સારી રીતે માણી શકો એ માટે આ નિર્દેશિકા જોઈ જવાનું ચૂકશો નહીં.
આકાશ ઠક્કર શ્રેણીમાંના બધા પોસ્ટ (કક્કાવાર), સંપૂર્ણ પોસ્ટ માટે ક્લીક કરો.
ઊગી ગયું છે હાથમાં તે ઘાસ છે,
ઝાંખી થયેલી મેંદીનો ઇતિહાસ છે.
સૂના પડ્યાં છે ટેરવે વસતાં નગર,
લકવો પડેલાં સ્પર્શ તો ચોપાસ છે.
ભગવી ધજાને ફરફરાવે એ રીતે,
જાણે પવન પણ લઇ રહ્યો સંન્યાસ છે.
ઈશ્વર, તને જોયા પછી સમજાયું છે,
બન્ને તરફ સરખો વિરોધાભાસ છે.
પાંખો મળી પણ જાત માણસની મળી,
‘આકાશ’માં પણ ધરતીનો સહવાસ છે.
– આકાશ ઠક્કર
આખી ગઝલમાં ટેરવાવાળી વાત ખૂબ જ સ્પર્શી ગઈ. ટેરવે વસતાં નગરનું સૂના પડવું જ ટેરવાનાં સ્પર્શને મૃત:પાય કરી જતું હશે… કે પછી એનાથી ઊલટું પણ થતું હોય…?
ઓગળે ભીંતો પછી દેખાય છે તું
છેવટે તસવીર તારી થાય છે તું .
જ્યાં મકાનોમાં ઊગે છે કલ્પવૃક્ષો
એ ગલીને કેમ છોડી જાય છે તું !
દૂર જઈને કેટલે સંતાઈ શકશે
બાળપણના સ્વપ્નમાં પકડાય છે તું !
કોઈ પણ ક્યાંયે લખે જો નામ મારું
અક્ષરો વચ્ચે હવે વંચાય છે તું .
છે હવે ‘આકાશ’ જાણે કોઈ નકશો
આ ઋતુમાં એકલી બદલાય છે તું .
– આકાશ ઠક્કર
ઊગી ગયું છે હાથમાં તે ઘાસ છે
ઝાંખી થયેલી મેંદીનો ઇતિહાસ છે .
સૂના પડ્યાં છે ટેરવે વસતાં નગર
લકવો પડેલાં સ્પર્શ તો ચોપાસ છે .
ભગવી ધજાને ફરફરાવે એ રીતે
જાણે પવન પણ લઇ રહ્યો સન્યાસ છે .
ઈશ્વર , તને જોયા પછી સમજાયું છે
બન્ને તરફ સરખો વિરોધાભાસ છે .
પાંખો મળી પણ જાત માણસની મળી
‘આકાશ’માં પણ ધરતીનો સહવાસ છે
– આકાશ ઠક્કર
