છે અજબ પ્રકારની જીંદગી, કહો એને પ્યાસી જીંદગી,
ન રહી શકાય જીવ્યા વિના, ન ટકી શકાય જીવન સુધી.
ગની દહીંવાલા

ઈચ્છાકુંવરી – સરૂપ ધ્રુવ

આલબેલ ! આલબેલ !
નવટાંક સુખડી ઘાલમેલ ઘાલમેલ !
ઘંટાકર્ણના છેદાયેલા કાન
અને અલ્લલટપ્પુ, ભીમ જેવા કૂતરાના મોંમાથી
ટપકતા ગળપણ જેવું આ આપણું કંઈ –
કંઈ તે કંઈ ન્હૈં –
આપણું કહું તોય શું ?
છત્રી ઓઢ્યાથી કંઈ વરસાદ થંભી જવાનો છે ?
ને તોય ઈધરઉધર ને અધ્ધરપધ્ધર ઈચ્છાઓનો
પરદેશી ટિકિટસંગ્રહ – તો કે અધધધ એકવીસ મણ.
હાથમાં દસિયાનો બરફગોળો
અને પગમાં સ્વિટ્ઝરલેન્ડના સ્કેટિંગ શૂઝ !
ધન્ય છે મા ઈચ્છાકુંવરી, તમને !
મેં તો ક્યારનાંય ચુંદડીચોખા
ગાંઠે બાંધી રાખ્યાં છે.
મણિયારાની ઈકોતેર પેઢીને મૂલવી રાખી છે ને
ઘૂઘરિયું ઘડાવી રાખી છે.
છોડ નહિ, વાડ નહિ પણ ખેતરના ખેતર ખરીદીને
મેંદી સિંચી રાખી છે –
વ્હાણું વાતાંક્ને
ચપ ઉઠતાંક્ને
મેં તો કીડીને કણ ને હાથીને મણ નીરી રાખ્યાં છે.
પાંદડે પાણી પાઈને સૂકાં તોરણ લીલાં કરી રાખ્યાં છે
જાણીજોઈને મેં તો અણજાણ્યા ને અણમાગ્યા
આકારો પર લગાડી દીધાં છે નામનાં લેબલ –
અને પછી એ પોર્ટ્રેઈટ ગેલેરીને આપી દીધું છે
બાપદાદાનું નામ.
સામદામનું દંડકારણ્ય ભેદી નાખ્યું છે –
તેમ છતાંય જો હજીય મારાથી
સાવ પોતાના જેવું ન થવાય તો પછી,
બોલો શ્રી ઈચ્છામાત કી જે !

– સરૂપ ધ્રુવ

માનવને ઈચ્છાના ગુલામ રહેવાનું ચિર વારદાન છે. ઈચ્છાઓ આપણને ચોતરફ ઘસડે રાખે છે. બધું કરી છૂટો પણ છેલ્લે તો શ્રી ઈચ્છામાતની જે જ બોલવાની રહે છે.

4 Comments »

  1. Dr jagdip nanavati said,

    November 23, 2011 @ 1:09 PM

    ………..

  2. pragnaju said,

    November 23, 2011 @ 5:56 PM

    સામદામનું દંડકારણ્ય ભેદી નાખ્યું છે –
    તેમ છતાંય જો હજીય મારાથી
    સાવ પોતાના જેવું ન થવાય તો પછી,
    બોલો શ્રી ઈચ્છામાત કી જે !
    ચોટદાર અભિવ્યક્તી
    આપણે સુખને શોધવા જતા એ શોધની ઈચ્છાના ગુલામ બની જઈએ છીએ.
    આપણી આસપાસ શોકના તાણા વણ્યા હોય છે એ આપણી આસક્તિ બને છે.
    એને આપણે નિષ્ઠાનુ નામ આપીએ છીએ.
    યાદ આવે ગાલિબ સાહેબ
    हज़ारों ख़्‌वाहिशें ऐसी कि हर ख़्‌वाहिश पह दम निक्‌ले
    बहुत निक्‌ले मिरे अर्‌मान लेकिन फिर भी कम निक्‌ले
    डरे क्‌यूं मेरा क़ातिल क्‌या रहेगा उस की गर्‌दन पर
    वह ख़ूं जो चश्‌म-ए तर से `उम्‌र भर यूं दम ब दम निक्‌ले
    निकल्‌ना ख़ुल्‌द से आदम का सुन्‌ते आए हैं लेकिन
    बहुत बे-आब्‌रू हो कर तिरे कूचे से हम निक्‌ले
    भरम खुल जाए ज़ालिम तेरे क़ामत की दराज़ी का
    अगर उस तुर्‌रह-ए पुर-पेच-ओ-ख़म का पेच-ओ-ख़म निक्‌ले
    मगर लिख्‌वाए कोई उस को ख़त तो हम से लिख्‌वाए
    हुई सुब्‌ह और घर से कान पर रख कर क़लम निक्‌ले
    हुई इस दौर में मन्‌सूब मुझ से बादह-आशामी
    फिर आया वह ज़मानह जो जहां में जाम-ए जम निक्‌ले
    हुई जिन से तवक़्‌क़ु` ख़स्‌तगी में दाद पाने की
    वह हम से भी ज़ियादह ख़स्‌तह-ए तेग़-ए सितम निक्‌ले
    मुहब्‌बत में नहीं है फ़र्‌क़ जीने और मर्‌ने का
    उसी को देख कर जीते हैं जिस काफ़िर पह दम निक्‌ले
    कहां मै-ख़ाने का दर्‌वाज़ह ग़ालिब और कहां वा`इज़
    पर इत्‌ना जन्‌ते हैं कल वह जाता था कि हम निक्‌ले

  3. વિવેક said,

    November 24, 2011 @ 2:15 AM

    complicated expressions like this reflects the inner conflicts a poet is passing through…

  4. himanshu patel said,

    November 24, 2011 @ 10:45 AM

    સરસ કાવ્ય.

RSS feed for comments on this post · TrackBack URI

Leave a Comment