(તારી રમત, મારી રમત) − ચિનુ મોદી
આપણો વહેવાર જૂઠો, આપણી સમજણ ગલત,
લાગણીમય તોય છે તારી રમત, મારી રમત.
સાત સપનાં, એક સૂડો, પાંદડાનું આ જગત,
થાય છે લીલો-સૂકો તારો વખત, મારો વખત.
પથ્થરોના પેટનું પાણી લઈને હાથમાં,
ઊંઘના ઘરમાં જશું, તારી શરત, મારી શરત.
વાંઝિયા આ શબ્દના વસ્તારના ભારે ઋણી,
ઠીક સચવાઈ ગયું તારું અસત, મારું અસત.
શોધમાં ‘ઇર્શાદ’ છે, ચહેરા વગરનો આદમી,
જે નથી હોતો કદી તારો ફકત, મારો ફકત.
− ચિનુ મોદી
Pravin Shah said,
October 13, 2017 @ 6:54 AM
અમને સહુને છોડીને ચાલ્યા ગયા – આતે કેવી રમત !
RIP
સુરેશ જાની said,
October 14, 2017 @ 9:24 AM
ગજબનાક રચના. ઘણા શેર સમજાયા નથી.
ભલે ન સમજાયા. પણ એનો સાર તો સમજાઈ જ ગયો. એની વિગતથી શું? જવાહર બક્ષીની બહુ ગમી ગયેલી ગઝલ પણ આ જ ભાવમાં છે .
હું તો નગરનો ઢોલ છું , પીટો મને
———-
કદાચ ગઝલમાં રદ્દીફ અને કાફિયાનો આવો પ્રયોગ એક માત્ર હશે? એ પણ બહુ , બહુ ગમી ગયો.
————-
જવાહર બક્ષીએ પણ આવા અવનવા પ્રયોગો કરેલા છે. એમની બધી ગઝલો વાંચી નથી શક્યો પણ અત્યંત લાંબા રદ્દીફ કાફિયા વાળી આ ગઝલ પણ આમ જ ગમી ગયેલી…
http://gujlit.com/book-index.php?bIId=1135&name=%E0%AA%AA%E0%AA%B3%E0%AA%B5%E0%AA%BE%E0%AA%B0%E0%AA%AE%E0%AA%BE%E0%AA%82-%E0%AA%A4%E0%AB%82%E0%AA%9F%E0%AB%80-%E0%AA%AA%E0%AA%A1%E0%AB%87-/-%E0%AA%9C%E0%AA%B5%E0%AA%BE%E0%AA%B9%E0%AA%B0-%E0%AA%AC%E0%AA%95%E0%AB%8D%E0%AA%B7%E0%AB%80