ગઝલ – વિવેક કાણે ‘સહજ’
બેખુદી જે સભામાં લાવી છે,
ત્યાં જ બેઠક અમે જમાવી છે.
શ્વાસ પર શ્વાસ લાદી લાદીને,
જાતને કેટલી દબાવી છે !
ભીંત એકે ન કેદખાનામાં,
કેટલી બારીઓ મૂકાવી છે ?
માત્ર પ્રતિબિંબ, ભાસ, પડછાયા,
તેંય ખરી દુનિયા બનાવી છે !
પાછલી ખટઘડી ‘સહજ’ સમજ્યા,
તું છે તાળું ને તું જ ચાવી છે.
– વિવેક કાણે ‘સહજ’
મત્લાના શેરમાં સાચા કવિનું સરનામું જડે છે. ખુદ, ખુદના વિચારો, અભિમાન, સંપર્કો – બધાથી અળગા થઈ જઈએ એ પછી હોવાહીનતા જ્યાં આપણને લઈ આવે ત્યાં જ કવિ બેઠક જમાવી બેસે છે બાકી તો મજૂરિયાની જેમ શ્વાસ પર શ્વાસ સતત લાદતા જઈને આપણે આપણેરે જાતને દબાવવા-કચડવા સિવાય બીજું કર્યું જ શું છે ?
yogesh shukla said,
July 23, 2015 @ 12:32 AM
સરસ રચના ,
narendrasinh said,
July 23, 2015 @ 3:05 AM
અતિ સુનદાર રચના
Rajnikant Vyas said,
July 23, 2015 @ 3:37 AM
આપણે આપણા જ ભીંત વિનાના કેદખાનામાં, આપણી આભાસી દુનિયામાં, આપણા જ શ્વાસથી દબાએલા કેદી છીએ. તાળું પણ આપણે છીએ અને ચાવી પણ આપણે જ્ છીએ.
અદ્ભૂત!
Harshad V. Shah said,
July 23, 2015 @ 4:09 AM
Wonderful poem.
Harshad V. Shah said,
July 23, 2015 @ 4:10 AM
wonderful poem
KETAN YAJNIK said,
July 23, 2015 @ 10:16 AM
ગણિત અગણિત
Harshad said,
July 24, 2015 @ 8:44 AM
Beautiful