હવે હું… – પ્રિયકાંત મણિયાર
ફૂલનો બોજો કદી કો ડાળને હોતો નથી,
જાણીબૂઝીને હું હવે આ આંસુને લ્હોતો નથી.
– પ્રિયકાંત મણિયાર
બે પંક્તિમાં કવિએ કેટલું બધું કહી દીધું છે ! આંસુ આવવા એ આત્માના મ્હોરવાનો પ્રસંગ છે. દુ:ખ બહુ પ્રેમપૂર્વક મનને દુનિયા નવી દ્રષ્ટિથી જોતા શીખવાડે છે. એનો તો બોજ કાંઈ ગણાય !… હું આના પર બેસીને લાંબોલચક વિચારવિસ્તાર કરવાનું રહેવા દઉ એ જ ઊચિત છે કારણ કે અર્થની ખણખોદ ન કરો તો પણ આ પંક્તિઓમાં અજબ મોહક સૌંદર્ય છે. પંક્તિઓના સ્મૃતિમાં અમર થઈ જવા માટે એટલું જ પૂરતું છે !
વિવેક said,
January 22, 2008 @ 8:24 AM
બે જ કડીમાં કેટલી સુંદર અભિવ્યક્તિ !
કવિ જરૂરથી વધુ બોલે નહીં અને ગાગરમાં સાગર હોય એનું જ નામ સાચી કવિતા… કવિતામાં લાઘવનું મહત્ત્વ કેટલું વિશેષ હોય છે એ જાણવા માટે જો ચૂકી જવાયું હોય તો પ્રિયકાંત મણિયારનું જ એક સાવ ટચુકડું કાવ્ય માણવા જેવું છે:
pragnaju said,
January 22, 2008 @ 10:16 AM
– પ્રિયકાંતની જીગરની પાર ઉતરે તેવી પંક્તીઓ.
અને અહીં તો…
અમને રડાવે છે તું તેની ફરિયાદ કરતા નથી,
પણ રડવા માટે આંસુ તો આપ !
જેવી સ્થિતી છે!
આવી કેટલીય પંક્તીઓ યાદ આવી…
નામ તમારું લખ્યું હજી ત્યાં આંસુ આવ્યા આગળ
ઝળઝળિયાંની ઝાંખપ વચ્ચે લખીએ ક્યાંથી કાગળ
આંખે એની સાગર લહેરાય, છલકે તો આંસુ થાય;
હૈયે ભલે અગન બળતો, તોય છલક્યે હૂંફ વરતાય.
આંસુ ભરેલી આંખમાં
પાંપણ ડબડબી રહી છે
કાજળ છવાઈ ગયું છે ને,
વેદના વહી રહી છે.
એ મુજને રડતી જોઇને ખુદ પણ રડી પડ્યા
મારો જ પ્રશ્ન એમનો ઉતર બની ગયો.
અને અમારો નયન
વજ્જરની છાતી ના પીગળે, આંસું જેવું પાંપણને કૈં અડકે તો પણ;
આંસુ, એમાં શૈશવ, એમાં કૂવો, એમાં કૂદી જવાની ઘટના ઉર્ફે… સ્થિતી
ભાવના શુક્લ said,
January 22, 2008 @ 11:39 AM
રડી શકાય તો હસવુ શુ છે તે સમજી શકાય….મોકળા મને રડી શકવુ એ નસીબની વાત બનાવીને રાખી છે જે ખરેખર તો સહજ છે.