તને છોડી જયારે બીજું કંઈ વિચારું!
ઘડી એવી ધારું તો કઈ રીતે ધારું?
અંજના ભાવસાર ‘અંજુ’

પ્રભાત -કૃષ્ણ દવે

સુગંધ પૂછે ઝાકળ સાથે ઘડીક રમું હું બ્હાર ?
કળી કહે કે થોભ જરા હું ખોલી નાંખું દ્વાર.

પરોઢની પાંપણમાં સળવળ ફૂલગુલાબી પ્હાની,
હોઠે વ્હેતું પ્રભાતિયું ને હિંચકો નાખે નાની.

બધાં જ પુષ્પો મ્હેકી એને વ્હાલ કરે છે આમ,
આ તો સૂરજનો બાબો છે કિરણ એનું નામ.

તારાઓમાં પીંછી બોળી ચીતર્યું આખ્ખી રાત,
રંગબિરંગી પાંખો પ્હેરી નીકળી પડ્યું પ્રભાત.

કૃષ્ણ દવે

5 Comments »

  1. Jayprakash said,

    March 14, 2007 @ 12:54 PM

    બહુ સુન્દર કાવ્ય. તમારુ કાવ્ય અમને બહુ ગમ્યુ.

  2. Harshad Jangla said,

    March 14, 2007 @ 8:30 PM

    સુરજનો બાબો…. કેટલી સુંદર કલ્પના
    આભાર

    હર્ષદ જાંગલા
    એટલાન્ટા
    યુએસએ

  3. shriya said,

    November 30, 2008 @ 6:21 PM

    તારાઓમાં પીંછી બોળી ચીતર્યું આખ્ખી રાત,
    રંગબિરંગી પાંખો પ્હેરી નીકળી પડ્યું પ્રભાત

    સરસ કલ્પના! 🙂

  4. Mansi Shah said,

    December 1, 2008 @ 2:25 AM

    એકદમ મસ્ત!

  5. Baiju said,

    November 24, 2022 @ 7:42 AM

    અરે વાહ, દવે સાહેબ ની એક અલગ જ છટા છે.

RSS feed for comments on this post · TrackBack URI

Leave a Comment