હવે – કિશોર શાહ
મેં એની પાસે
ગોવર્ધન જેટલું સુખ
અને
ટચલી આંગળી જેટલું દુ:ખ માંગ્યું.
મારા કહેવામાં
કે
એના સમજવામાં
કદાચ ભૂલ થઈ હોય
મેં કહ્યું તેનાથી અવળું જ થયું
હવે
હું નથી ભાર ઉપાડી શકતો
કે
નથી આંગળી કાપી શકતો.
– કિશોર શાહ
ઓશિકું આકાશનું હું પણ કરત,
આભની કિંમત જરા ઊંચી પડી.
આભની કિંમત જરા ઊંચી પડી.
5 Comments »
RSS feed for comments on this post · TrackBack URI
વિવેક said,
January 16, 2007 @ 1:48 AM
સુંદર કવિતા… નાની અમથી શબ્દોની હેરફેરમાંથી કેટલું સુંદર કાવ્ય જડી આવ્યું… અને વાત પણ કેટલી સાચી અને વાસ્તવિક! સાચું કહું તો મને ઈર્ષ્યા પણ આવી…
UrmiSaagar said,
January 16, 2007 @ 3:17 PM
અરે વાહ…. શુઁ કવિતા છે!!! ખરેખર ખુબ જ ગમી!!
જય said,
January 17, 2007 @ 1:25 AM
સાચે જ, બહુ સરસ કવિતા. અંગત જીવન માં પણ આ વસ્તુ ઘણી વખત સાચી પડતી જણાય છે. એટલે જ યાદ આવી જાય છે, “અરે પ્રારબ્ધ તો ઘેલુ, રહે છે દૂર માંગેતો
ન માંગે દોડતુ આવે, ન વિશ્વાસે કદી રહેજે” -બાલાશંકર કંથારીયા. બસ, પતંગ ની જેમ આપણે પણ કપાઈને આનંદ ની છોળો ઉડાવીએ. દુનિયાભર માં બધાં જ આવી છોળો ઉડાવે તો ક્દાચ આપણે બધાં ‘સુખ નામ ના પ્રદેશ’ નો અનુભવ કરતાં હોઈશું,નહિ? જય
સુરેશ જાની said,
January 18, 2007 @ 12:53 PM
ભાવની સરસ અભિવ્યક્તિ
sagarika said,
March 20, 2007 @ 12:12 PM
વાહ, સાવ સીધા સાદા શબ્દો માં શું રચના કરી દીધી……!!!!.