સામ્રાજ્ય – મનીષા જોષી
મને ઝરૂખામાં બેસાડો.
મને વીંઝણો નાંખો
મને અત્તરના હોજમાં નવડાવો.
મારા સૌંદર્યની, શૌર્યની પ્રશંસા કરો.
કોઈ ચિત્રકારને બોલાવો મને દોરવા.
કોઈ શિલ્પીને બોલાવો મને કંડારવા.
મારો સ્વયંવર રચાવો.
જાવ, કોઈ વિદૂષકને બોલાવો
મને હસાવો.
ક્યાં ગઈ આ બધી દાસીઓ?
કેમ, કોઈ સાંભળતું નથી?
મને લાગે છે કે હું મારું સામ્રાજ્ય હારી ચૂકી છું.
બધા જ ગુપ્તચરો પીછેહઠના સંદેશાઓ લાવી રહ્યા છે.
જોકે આમ પણ હું ક્યાં કશું જીતવા માગતી હતી ?
એક રાજવી તરીકેના મારા અભિમાનનું
મહામુશ્કેલીથી જતન કરી રહી હતી એટલું જ.
મારી પાંચેય આંગળીઓમાં સાચા હીરા ઝગમગી રહ્યા છે.
જે હવે થોડી જ વારમાં મારે ચૂસી લેવા પડશે.
પણ એ પહેલાં,
રેશમી પરદાઓથી સજાવેલા આ અગણિત ખંડો
જે મેં ક્યારેય પૂરા જોયા નથી,
એ જોઈ લેવા છે. અને
દીવાનખંડમાં મૂકેલા, મારા પૂર્વજોએ શિકાર કરેલા
ભયાનક સિંહ વાઘ, જે મસાલા ભરીને મૂકી રાખેલા છે
એ હવે ચીરીને ખાલી કરી નાખવા છે.
– મનીષા જોષી
જ્યારે પોતીકું તેજ હોતું નથી અને પારકે તેજે પ્રકાશવાનું હોય છે ત્યારે અંત આ જ હોય છે. વાત બાહ્ય જગતની હોય કે આંતરિક વિશ્વની, આત્મતેજ વિના સઘળું નોધારું રહ્યું….કરાલ કાળ મુખવટે છેતરાતો નથી.
pragnajuvyas said,
June 23, 2020 @ 11:26 AM
મને ઝરૂખામાં બેસાડો.
મને વીંઝણો નાંખો
મને અત્તરના હોજમાં નવડાવો.
મારા સૌંદર્યની, શૌર્યની પ્રશંસા કરો…પારકા તેજે પ્ર્કાશવાની વાત કરતા
યાદ આવે…આત્મતેજ પ્રગટાવી જગમાં પ્રજળું
ઘૂમરાતાં મંડરાતાં બાદલ સૌમ્ય બનીને આવો ,
સુધાસિક્ત તુજ અંબુશિકરથી આત્મોલ્લાસ જગાવો .
વીજ-કડાકે ઉદ્યુત તારા દૈવી તેજ-ફુવારા
હૃદયોત્થિત અંધાર વિદારી દીપ્તિ અમર ઝગાવો .
ઝંઝાનિલોદ્ભવિત તાંડવો , રૌદ્ર પ્રચંડ પ્રપાતો
ઝંઝાવાત હૃદયના ભેદી શીતલ આગ ઝરાવો .
ઘન-અંકે જ્યમ વીજ ઝબૂકે , વિશ્વે નિત્ય ઝબૂકું ,
આત્મતેજ પ્રગટાવી જગમાં પ્રજળું , જગ અજવાળું
Himanshu Trivedi said,
June 23, 2020 @ 5:22 PM
a very apt poem by Manisha Joshi. Thanks to her and to Dr Vivek Tailor.
Prahladbhai Prajapati said,
June 23, 2020 @ 7:40 PM
સુન્દર અભિવ્ય્ક્તિ ન હોવા નિ
વિવેક said,
June 25, 2020 @ 8:19 AM
સાદ્યંત સુંદર રચના….