જીવી ગયાં – નીતિન વડગામા
હું, તમે ને આપણે જીવી ગયાં
બંધ એવા બારણે જીવી ગયાં.
સાવ કોરા ઓરડા ને ઉંબરા,
સાવ સૂના આંગણે જીવી ગયાં !
હાડ તો થીજી ગયું’તું આખરે –
આંસુઓના તાપણે જીવી ગયા.
એમનો ભેટો ફરીથી ના થયો,
છેવટે સંભારણે જીવી ગયાં.
જે ટહુકતું એ ટપકતું આંખથી,
એમ ભીની પાંપણે જીવી ગયાં.
શ્વાસની સરહદ સુધી પ્હોંચ્યાં હતાં,
તોય પણ શા કારણે જીવી ગયાં ?
આમ અવલંબન હતું ક્યાં કાંઈ પણ ?
એક કાચા તાંતણે જીવી ગયાં !
– નીતિન વડગામા
આખેઆખી ગઝલ સંઘેડાઉતાર હોય એવું ભાગ્યે જ બનતું હોય છે. આ ગઝલ એવા સુખદ અપવાદોમાંની એક છે. બધા જ શેર ઊંડો વિચાર માંગી લે છે પણ હું મત્લાના શેરથી આગળ જઈ શકતો નથી. મત્લાનો શેર આપણામાંના કેટલા બધા લોકોની જાંઘ ઊઘાડી પાડે છે ! બંધ બારણાંની પાછળ આપણે એમ જ જીવન વગરનું જીવી જતાં હોઈએ છીએ.
KETAN YAJNIK said,
January 22, 2016 @ 8:07 AM
બંધ બારણાની વાત તદ્દન સાચી છેકેમ જીવાયું તે જીવતર જાને।દિલ થી દિલ ની વાત થઇ ગઈ આહ થિ વાહ કેમ કહેવાય્
Harshad said,
January 30, 2016 @ 1:47 PM
નિતીનભાઈ વાહ , ખૂબ જ સુન્દર રચના. મનની અન્દર ની વાત કહી. બહૂત ખૂબ !!