આમ જુઓ તો દરેક માણસ હરતી ફરતી સંવેદનની થપ્પી નહીં તો બીજું શું છે?
ડૂમા ઉપર ડૂસકાં ઉપર હીબકાં ઉપર સપનાં ઉપર બીજું પણ કંઈ ઘણું બધું છે.
અનિલ ચાવડા

કાલે- -સુરેશ હ. જોશી

કદાચ હું કાલે નહિ હોઉં.

કાલે જો સૂરજ ઉગે તો કહેજો કે
મારી બિડાયેલી આંખમાં
એક આંસુ સૂકવવું બાકી છે.

કાલે જો પવન વાય તો કહેજો કે
કિશોર વયમાં એક કન્યાના ચોરી લીધેલા સ્મિતનું પક્વફ્ળ
હજી મારી ડાળી પરથી ખેરવવું બાકી છે.

કાલે જો સાગર છલકે તો કહેજો કે
મારા હ્રદયમાં ખડક થઈ ગયેલા
કાળમીંઢ ઈશ્વરનાં ચૂરેચૂરા કરવા બાકી છે.

કાલે જો ચંદ્ર ઉગે તો કહેજો કે
એને આંકડે ભેરવાઈને બહાર ભાગી છૂટવા
એક મત્સ્ય હજી મારામાં તડફડે છે.

કાલે જો અગ્નિ પ્રગટે તો કહેજો કે
મારા વિરહી પડછાયાની ચિતા
હજી પ્રગટવી બાકી છે.

કદાચ હું કાલે નહિ હોઉં.

-સુરેશ હ. જોશી

4 Comments »

  1. પ્રત્યાયન said,

    August 4, 2005 @ 5:12 AM

    A very good poem…..thats what is Suresh joshi!
    An intense realization.

  2. narmad said,

    August 4, 2005 @ 10:17 PM

    I can’t agree more.

  3. Raksha Sisodia said,

    January 1, 2007 @ 8:17 AM

    ખૂબ જ સુંદર કવિતા…. વાસ્તવિક જીવનની અનુભૂતિ સુરેશ્ભાઇએ દર્શાવી છે.

  4. Himanshu said,

    January 4, 2007 @ 2:24 AM

    Very good poem. Reminds me of poems by Late. Shri Vipin Parikh. To the point and intense.

RSS feed for comments on this post · TrackBack URI

Leave a Comment