ગઝલ – કિરીટ ગોસ્વામી
આંખથી જે દૂર થાતું જાય છે,
એ બધું મનમાં સમાતું જાય છે.
એક તારો તૂટતાં ચારેતરફ,
કેમ અંધારું છવાતું જાય છે ?
ઝૂંડ આખું જાળથી છટકી ગયું,
એક પંખી કાં ફસાતું જાય છે ?
આજ લખવા પત્ર બેઠો છું તને-
તો અનાયાસે રડાતું જાય છે.
ફૂલ જેવું મન હવે મારું ‘કિરીટ’,
પથ્થરો વચ્ચે ઘડાતું જાય છે.
– કિરીટ ગોસ્વામી
Rina said,
November 9, 2012 @ 1:36 AM
beautiful…
dr.ketan karia said,
November 9, 2012 @ 3:07 AM
ખૂબ સરસ
perpoto said,
November 9, 2012 @ 4:19 AM
ઝુંડ આખું જાળથી છટકી ગયું
એક પંખી કાં ફસાતું જાય છે..
કોકને ગુમાવ્યાંની પારાવાર વેદના દરેક પંક્તિમાં ફસાય છે…..
Gaurav Pandya said,
November 9, 2012 @ 9:36 AM
આજ લખવા પત્ર બેઠો છું તને-
તો અનાયાસે રડાતું જાય છે.
extremely superb.
manilalmaroo said,
November 9, 2012 @ 11:02 AM
very sentimental gazhal i like it
Pravin said,
November 9, 2012 @ 2:32 PM
Very nice
Maheshchandra Naik said,
November 9, 2012 @ 4:45 PM
સવેદનશીલ કવિની રચના મનને દ્રવિત કરી જા છે……………….
pragnaju said,
November 9, 2012 @ 4:56 PM
આજ લખવા પત્ર બેઠો છું તને-
તો અનાયાસે રડાતું જાય છે.
ફૂલ જેવું મન હવે મારું ‘કિરીટ’,
પથ્થરો વચ્ચે ઘડાતું જાય છે.
વાહ્
લાખ વાતે મનગમતું આ નથી ઘડાતું મન જિંદગી તો જેવી હું ચાહું છું ઘડી લઉં …
ઓ પથ્થર દિલ, લે તું જ કહે, દિલ કેવું મુલાયમ રાખું છું. ચિંતાઓ, વ્યથાઓ, અશ્રુઓ …
sweety said,
November 10, 2012 @ 6:01 AM
ઝૂંડ આખું જાળથી છટકી ગયું,
એક પંખી કાં ફસાતું જાય છે ?
વાહ ક્યા બાત હૈ
Harikrishna said,
November 17, 2012 @ 5:17 AM
Excellent !!