હાઈકુ – ઉષા મોદી
વૃક્ષ લીલેરું
શોભતું વધુ, પર્ણ
પીળાં બે થકી
પંથે કંટક;
વગડો મ્હેકે- કેમ
પ્હોંચવું ઘરે?
જ્યોત દીવડે
ડોલે; હલે પ્રકાશ;
સ્થિર અંધારું
તડકો પડે,
પાન ખરે; ડાળીઓ
હસે નિસ્તેજ
કોટિ આગિયા
પ્રકાશ મેળવવા
ચાંદાને ગોતે
ડાયરી ભરી
લીટાથી : સરવાળો
માંડ્યો તો શૂન્ય
– ઉષા મોદી
જીવનમાં વચ્ચે વચ્ચે નાનું-મોટું દુઃખ ન આવે તો સુખની કિંમત શી રીતે સમજાય?
જીવનનો રાહ મુસીબતોથી ભર્યો પડ્યો છે ને પ્રલોભનોનો પાર નથી, મંઝિલે પહોંચવું શી રીતે?
અંધારું શાશ્વત છે, સનાતન છે એટલે એ સ્થિર છે. પ્રકાશ હંગામી છે એટલે ચંચળ છે.
ઉનાળાનો તાપ પ્રકૃતિને નિર્વસ્ત્ર કરે ત્યારે ઝાડ પણ બોખા મોઢે હસતું હોય એમ નિસ્તેજ ભાસે છે.
આકાશમાં તારા ભલે કરોડો હોય, અમાસની રાતે ચાંદાની ગેરહાજરીમાં પ્રકાશ પાથરી શકતા નથી.
જીવનની ડાયરીમાં ગમે એટલું લખ-ભૂંસ કરતા રહીએ, સરવાળો તો અંતે શૂન્ય છે.
