કેમ કરીને – જગદીશ જોષી
આટલા બધા સંબંધ : એને કેમ કરીને રાખું ?
શબરીની જેમ એક પછી એક બોરને જાણે ચાખું !
નહિ જાણું હું કઈ ઘડીએ આવશે છેવટ રામ
રાતાં રાતાં બોરની પાછળ ધબકે કોનું નામ ?
પહેલાં મને રામજી, ચાખો : લાગણી મારી લીલી
ઝૂંપડીની આસપાસમાં જુઓ, વાડી કેવી ખીલી !
રામજી ! આ તો તારી વાડી, ખીલ્યાં તારાં ઝાડ
બોરના કરું ઢગલા જાણી ફૂલના મ્હેકે પ્હાડ.
પ્હાડની પડખે રામજી ! તમે નદી થઈને વહો
લયનો દીવો તરતો તરતો કોઈ કિનારો લહો !
– જગદીશ જોષી
એક તરફ શબરીને શબ્દાંકિત કરીને કવિ સહજતાથી માનવસંબંધોની વાત કરે છે અને સાથોસાથ જ માનવસંબંધોના ચિત્રણ વડે શબરીની પ્રતીક્ષાને પણ ઉજાગર કરે છે. નાનાવિધ સંબંધો તાણાવાણાની જેમ આપણા જીવતરના વસ્ત્રમાં વણાયેલા છે. પણ આ સંબંધોને આપણે ઉપરછલ્લા મૂલવવાના કે માણવા-જાણવાના નથી. શબરી એક-એક બોર ચાખતી હતી… એ દરેક બોરની સાથે એની અપાર રામભક્તિ અને અસીમ પ્રતીક્ષા સંકળાયેલ હતી. આપણે આપણા સંબંધોને આ પ્રમાણે મૂલવશું તો જ દરેક સંબંધમાં છૂપાયેલ ઈશ્વરનો સાક્ષાત્કાર શક્ય છે.
CHENAM SHUKLA said,
July 8, 2016 @ 2:41 AM
વાહ …એક અલગ જ ભાવની પ્રતીતિ કરાવતું ગીત
નિનાદ અધ્યારુ said,
July 8, 2016 @ 5:53 AM
પ્હાડની પડખે રામજી ! તમે નદી થઈને વહો
લયનો દીવો તરતો તરતો કોઈ કિનારો લહો !
અહો !
KETAN YAJNIK said,
July 8, 2016 @ 6:34 AM
લયનો દીવો તરતો તરતો કોઈ કિનારો લહો !
ભાવ અને શબ્દ નું સામર્થ્ય
Yogesh Shukla said,
July 10, 2016 @ 2:21 PM
સુંદર રચના , કાબિલે તારીફ ,,,,,,
પહેલી પંક્તિ રામના નામે ,
બીજી પંક્તિ સમાજ ને,
Rakesh Thakkar, Vapi said,
July 11, 2016 @ 5:43 AM
સુંદર રચના!