ગઝલ – મુકુલ ચોક્સી
હવે તો એ જ મને બાગથી બચાવી શકે,
જે સાવ સૂકી હથેળીમાં ફૂલ વાવી શકે.
આ ઠૂંઠું વૃક્ષ એ આશામાં દિન વિતાવી શકે
પરણવા જેવડી મોસમનું માંગુ આવી શકે
ને ચોમાસું તો હજી બેસવાનું બાકી છે
હજી યે બારીઓને રંગ તું કરાવી શકે
હા, એટલે જ તને વૃક્ષ રૂપે સ્થાપ્યો છે
કે જેથી પગ તું કદી પણ નહીં હલાવી શકે
ને હસવું આવે ત્યારે હળવો થઈ હસી જે શકે
એ આદમી આ નગરમાં કદી ન ફાવી શકે
જમાનો એનો છે ભૂતકાળને જે થૂંકી શકે
ને સઘળી યાદને ગુટખાની જેમ ચાવી શકે
જીવનની વ્યાખ્યાઓ કરવા દો એ જ લોકોને
જે જિન્દગાનીઓ ફૂટપાથ પર વિતાવી શકે
આ તારા શબ્દો બરફ છે એ ફ્રીજમાં શોભે
કોઈના ઘરમાં એ ચૂલોય નહીં જલાવી શકે
બની જા કોઈ પણ મોસમ તું એટલા માટે
ફરી ફરીને દરેક વર્ષે પાછી આવી શકે
– મુકુલ ચોક્સી
એક પછી એક શેર હાથમાં લેતાં જઈએ તેમ તેમ કવિની કલ્પનોની પસંદગી આપણને વધુને વધુ ચકિત કરતી રહે છે.
Rina said,
January 2, 2015 @ 2:27 AM
Awesome. ….
Dr. Manish V. Pandya said,
January 2, 2015 @ 3:45 AM
સરસ ગઝલ.
nehal said,
January 2, 2015 @ 4:06 AM
ને હસવું આવે ત્યારે હળવો થઈ હસી જે શકે
એ આદમી આ નગરમાં કદી ન ફાવી શકે
જમાનો એનો છે ભૂતકાળને જે થૂંકી શકે
ને સઘળી યાદને ગુટખાની જેમ ચાવી શકે
Waah. …
Could not understand the first line ??!
Harshad said,
January 4, 2015 @ 11:10 AM
ખૂબ જ સુન્દર! અભિનન્દન.
yogesh shukla said,
January 4, 2015 @ 9:54 PM
કોમળ શબ્દો દ્વારા લખાયેલી સખત ગઝલ ,
Rajnikant Vyas said,
January 28, 2015 @ 7:13 AM
અદ્ભૂત!