સુ.દ. પર્વ :૦૬: (હું છું કોણ ?) – સુરેશ દલાલ
હું વિચારોના વમળમાં ફસાયેલો હેમ્લેટ નથી. ‘ટુ બી ઓર નોટ ટુ બી’ના
સરકસી હિંચકા પર હું અહીંથી તહીં સામસામે અથડાતો અટવાતો નથી
કે નથી હું ઑથેલો – કે સીધો જ આચારમાં પકડાઈ જાઉં કે જકડાઈ
જાઉં અને પછી પસ્તાયા કરું. હું શંકા-કુશંકાથી ઘેરાયેલો અર્જુન નથી
– કે લડું કે ન લડુંની દ્વિધામાં રહેંસાતો, ભીંસાતો હોઉં. મારા સ્વારથ
પર કૃષ્ણ તો હોય જ ક્યાંથી ? હું રોમિયો નથી કે ભોમિયો નથી.
તો પછી, હું છું કોણ ?
હું છું આજનો માણસ. સવારથી રાત સુધી ઘણું બધું કરતો અને કશુંય
ન કરતો. એના નામને અને ઈતિહાસને સ્નાનસૂતકનો સંબંધ નથી. એનું
નામ તો રેશનકાર્ડમાં જ રોશન થાય. બહુ બહુ તો પાસપોર્ટમાં લખાય.
એને આંતરયુદ્ધ કે બાહ્ય્યુદ્ધનો પરિચય છે અને નથી. એ તો માત્ર મરણ
સુધી જીવવું પડે એટલા માટે જીવે છે. એક વાર એનું નામ કંકોતરીમાં
છપાયું તે છપાયું અને મરણનોંધમાં છપાશે ત્યારે એ હશે પણ નહીં.
જીવન મારું અંધ છે, મરણ મારો સ્કંધ છે, લૌકિક વહેવાર બંધ છે.
– સુરેશ દલાલ
સુરેશ દલાલની કલમ જલદીથી કડવી ન થતી. એ આશાના કવિ હતા, હતાશા જવલ્લે જ દેખાવા દેતા. અહીં કવિનો એ રંગ દેખાય છે. બધાને જીંદગી જીતવાની જડીબુટ્ટી શીખવતો ‘ઝલક’નો લેખક અહીં કડવી હકીકતને સલામ કરી લે છે. એ લખી નાખે છે : જીવન મારું અંધ છે, મરણ મારો સ્કંધ છે, લૌકિક વહેવાર બંધ છે.
pragnaju said,
August 14, 2012 @ 6:34 PM
સામાન્ય રીતે તો પછી, હું છું કોણ ?
|તમે એક આત્મા છો. તમે તમારા મન અને શરીરથી અલગ છો. જયારે શરીરનો નાશ થાય છે ત્યારે તમારો નાશ થતો નથી. કારણકે સમસ્ત ભ્રમાંડમાં એવી કોઈ વસ્તુ નથી કે જે તમારો નાશ કરી શકે ”
ત્યારે આ દ્રુષ્ટા એમની રીતથી કહે…
એને આંતરયુદ્ધ કે બાહ્ય્યુદ્ધનો પરિચય છે અને નથી. એ તો માત્ર મરણ
સુધી જીવવું પડે એટલા માટે જીવે છે. એક વાર એનું નામ કંકોતરીમાં
છપાયું તે છપાયું અને મરણનોંધમાં છપાશે ત્યારે એ હશે પણ નહીં.
જીવન મારું અંધ છે, મરણ મારો સ્કંધ છે, લૌકિક વહેવાર બંધ છે.
Rina said,
August 14, 2012 @ 10:47 PM
Great…
.
Darshana Bhatt said,
August 15, 2012 @ 12:05 PM
She’s Dead
Chapter 2 — Updated Oct 15, 2011 — 374 characters
It never once occured to me
that one day she’d be gone;
lost forever in whatever
lies after death.
I know she’ll always be
inside my heart and memories,
but I can never hug her,
ask her how her day was,
tell her about what I learned in school,
ever again.
I can never apologize to her,
because she can’t hear me now.
She’s gone.
And I never got to say goodbye.
« previous chapter | next chapter »