(વિ) ચિત્ર – જગદીશ જોષી
વેરાનોમાં તરસ-તરસી ચીસ થીજી,અને આ
વૃક્ષો કેરી હરિત ભ્રમણા : આંખમાં રેત સુક્કી,
મેઘો ગાજે અજલ, વળથી ઊછળીને સમુદ્રો
કાંઠે આવી વ્યરથ પટકે શ્વેત, ફેનિલ મુઠ્ઠી.
ઊગે-ડૂબે અવિરત નભે સૂર્ય આ અંધ, મારો
ઝાંખો-પાંખો સતત કરતો ચંદ્ર આક્રંદ મંદ.
તોયે વૃક્ષો,ખળખળ વહતી આ નદી,ખેતરોયે
ઝૂલે-ખૂલે, ગગન-ધરતીનો કશો આ સંબંધ!
ઊગે લીલી કૂંપળ જડ આ ભીંત ફાડી અચિન્તી,
કંપે એના હલચલ થતી પિંડ-બ્રહ્માંડમાં આ :
આવેગે કે અરવ પગલે આવવાનો ફરીને,
ભીડ્યાં દ્વારો પરિમલ થઇ ખોલવાનો,ઝરીને !
તારી આંખે તગતગ થતા તારલાઓ નિહાળું
કે આ મારું હરણ-સપનું…ચીસ થીજી,અને આ….
-જગદીશ જોષી.
પ્રકૃતિના તત્વોના સ્વ-ભાવને કેટલી સુંદરતાથી કવિએ ઉપયોગમાં લીધા છે ! પ્રચંડ શક્તિશાળી તત્વોની નપુંસકતા એક ઘેરી નિરાશાની લાગણી સૂચવે છે. અચાનક મધ્યકાવ્યમાં સૂર બદલાય છે અને એક કૂંપળ ફૂટે છે-એક શાંત ક્રાંતિ થાય છે જાણે… અંતિમ બે પંક્તિઓ એક અનુત્તર પ્રશ્ન છોડી દે છે… જગદીશ જોષીની વીણાને સામાન્યત: કરુણ ગાન વિશેષ રુચે છે પરંતુ અહીં કંઈક અનોખી છટા ખીલી ઊઠી છે.
rekha sindhal said,
January 31, 2010 @ 4:52 PM
વાહ ! સરસ રચના !
ધવલ said,
January 31, 2010 @ 10:34 PM
નિરાશા અને આશા વચ્ચેના ચિર-સંધર્ષનું બળકટ ચિત્રણ.
Pancham Shukla said,
February 1, 2010 @ 5:26 AM
સુંદર મંદાક્રાંતા સૉનેટ.
જોયું ‘તોયે વ્રુક્ષો,ખળખળ વહતી આ નદી,ખેતરોયે’ માં વહતીનું કવિએ લગા માપ લીધું છે !
વિવેક said,
February 2, 2010 @ 2:05 AM
વારંવાર વાંચ્યું… સૉનેટ ખરેખર સબળ થયું છે… મોટાભાગના સૉનેટમાં કવિ છેલ્લી બે પંક્તિઓમાં મોટા અવાજે બોલીને ચોટ આપવા મથતો નજરે ચડે છે… જગદીશ જોષી ન બોલીને ધારી ચોટ કરી શક્યા છે…
Pinki said,
February 2, 2010 @ 3:53 AM
ઉત્તમ સોનેટ .. !
Kirtikant Purohit said,
February 2, 2010 @ 11:09 AM
જાણિતા કવિની એક માતબર સોનેટ રચના માણી.
Atul Sadrani said,
February 9, 2010 @ 10:35 PM
શ્રી વિનોદ જોશી ની કવિતા -સખિ મારો સાહ્ય્બો સુતો….. સાઈટ પર મુક્વા વિનંતી છે.
pragnaju said,
February 10, 2010 @ 1:17 AM
મંદ મંદ આક્રંદ કરતું સોનેટ્
ખૂ બ સરસ