નાનકડું ખોરડું ને ખેતર કૂવો ને પાદર.
નાનું કુટુંબ સૂતું, ઓઢીને સુખની ચાદર;
સઘળું લણી વળ્યાં છે રેતી-સિમેન્ટ-કપચી !

એટલે – યોગેશ જોષી

January 10, 2006 at 5:37 PM by ધવલ · Filed under મુક્તક, યોગેશ જોષી

તે છતાં ઊગી ગયાં છે જંગલો,
મેં હથેળીને કદી સીંચી નથી.

એટલે મૃત્યુ પછી ખુલ્લી રહી –
આંખ આખી જિંદગી મીંચી નથી.

– યોગેશ જોષી

2 Comments »

  1. શબ્દ said,

    January 11, 2006 @ 12:52 AM

    આ વાંચીને એક શેર યાદ આવી ગયો. મોટે ભાગે મણિલાલ દેસાઈનો છે:

    તારા એ પ્રેમ ને હવે કેવી રીતે ભૂલું?
    કાપું છું એક વૃક્ષ, ઊગી જાય જંગલો.

    – વિવેક ટેલર

  2. PlanetSonal said,

    January 11, 2006 @ 2:21 AM

    I think I’m not able to understand the hidden meaning of these shers. Could someone please enlighten me? Thanks.

RSS feed for comments on this post · TrackBack URI

Leave a Comment