બે ભાગમાં – મનોજ ખંડેરિયા
શૂન્યતા વ્હેંચાઈ ગઈ બે ભાગમાં.
એક મારામાં અને એક આભમાં
દોસ્ત, ત્યાં પીંછાને બદલે હું જ છું
જે જગા ખાલી પડી છે પાંખમાં
કયાં ગયું છે વ્હાણ એ વિશ્વાસનું
જે મૂકયું’તું તરતું તારી આંખમાં
હસ્ત-રેખા એટલે રેતી કહો
વન ઊગ્યાં છે થોરનાં આ હાથમાં
આટલો અજવાસ કાં ભીતર ઊઠ્યો
શું લીધું તડકા સમું આ શ્વાસમાં
-મનોજ ખંડેરિયા
Rina said,
June 25, 2012 @ 1:50 AM
…….
deepak said,
June 25, 2012 @ 2:19 AM
વાહ!!! સવાર સવાર મા આટલી સરસ ગઝલ વાચીં ને દિલ ખુશ ખુશ થઈ ગયુ…
pragnaju said,
June 25, 2012 @ 11:02 AM
સરસ ગઝલ
આટલો અજવાસ કાં ભીતર ઊઠ્યો
શું લીધું તડકા સમું આ શ્વાસમાં
વાહ્
મનની ભીતર ઉપનિષદ ભરેલું હોય તેના માટે …
મનોજને શબદ સામેથી ગોતી લે છે. સાત પાતાળ વીંધીને સુર ગંગા વહે એવા એવા શબદ આવે છે. પણ તોય વેદનાની ભઠ્ઠી ઓલાતી નથી.
કયાં ગયું છે વ્હાણ એ વિશ્વાસનું
જે મૂકયું’તું તરતું તારી આંખમાં
હસ્ત-રેખા એટલે રેતી કહો
વન ઊગ્યાં છે થોરનાં આ હાથમાં
શબ્દ, પ્રાસ-કાફીયા ચીંતન અને વિષયનો તો ખજાનો છે.
Maheshchandra Naik said,
June 25, 2012 @ 1:32 PM
ક્યાં ગયું છે વ્હાણ એ વિશ્વાસનું
જે મુક્યુ’તું તરતું તારી આંખમાં
શ્રી મનોજભાઈને આદરાંજલી………………………….
Dr j k Nanavati said,
June 25, 2012 @ 2:02 PM
મનોજ થવુ સહેલુ નથી
કથન નવલુ, પહેલુ નથી
P Shah said,
June 25, 2012 @ 11:00 PM
આટલો અજવાસ કાં ભીતર ઊઠ્યો
શું લીધું તડકા સમું આ શ્વાસમાં…
વિવેક said,
June 26, 2012 @ 1:31 AM
સાદ્યંત સુંદર રચના… બધા જ શેર મનનીય…
રાકેશ ઠક્કર, વાપી said,
June 26, 2012 @ 8:04 AM
હસ્ત-રેખા એટલે રેતી કહો
વન ઊગ્યાં છે થોરનાં આ હાથમાં