ગયા તે ગયા – દિવા ભટ્ટ
ગયા તે ગયા
ઘોડાના ડાબલા પાછા ન ફર્યા.
અહીંથી જે ધૂળ ઊડી હતી
તે પણ આઘી જઈને બેઠી.
હવે સૂરજ લંગડાતો ચાલે છે.
હું રમી તો શકું
પણ સૂરજ સાથે લંગડી રમતા હારી જાઉં તો ?
અને સૂરજ મને તેના ખૂટતા ઘોડાના સ્થાને
જોતરી દે તો ?
તો પછી
ઘોડાના ડાબલાના પાછા ફરવાની વાટ
અહીં કોણ જોશે ?
– દિવા ભટ્ટ
વિતેલા પ્રસંગોની પાછળ ઊડેલી ધૂળ તો સમય જતા શમી જાય છે પણ એની ભૂતાવળ શમાવવી અઘરી છે. કોઈક પ્રસંગો પછી વાટ જોવા સિવાય બીજું કશું કરવાનું ન ગમે એવું આપણે બધાએ અનુભવેલું છે. સૂરજના ઘોડા થવા – એટલે કે ફરી રોજીંદી જીંદગીમાં જોતરાવા – કરતા કવિ ખાલી રાહ જોવાનું વધારે પસંદ કરે છે.
Harikrishnah said,
August 6, 2008 @ 4:41 PM
ખુબ સરસ રચના
pragnaju said,
August 6, 2008 @ 5:14 PM
– દિવાનું અછાંદસ ભૂતકાળની યાદોને ઢંઢોળી ગયું
સૂરજ સાથે લંગડી રમતા હારી જાઉં તો ?
અને સૂરજ મને તેના ખૂટતા ઘોડાના સ્થાને
જોતરી દે તો ? વાહ્
યાદ આવ્યા ગોન વીથ ધ વીન્ડનાં દ્રુષ્યો-સ્કારલેટ્
Gone with the wind,I wish I were,
No burdens of life, I wish I had,
If wishes were horses—-
I’d float in bliss….
Oh!gone with the wind,I wish I were!
Ah ignorance—–isn’t it sweet?
All life’s pleasures wouldn’t I meet!
I’d float away over the seas—-
And little known lands!
Oh!gone with the wind,I wish I were—–
I’d float away to the end of my life,
Only to find– there is no life,
Nor is there death—–
It’s all just a blissful dream!
Oh!gone… with the wind…. I wish…I were!
“You’ll marry me before I go? This is great!
I’ll look for your father now! Please wait!”
Scarlett watched as he went away
and broke into tears of disappointment and dismay.
વિવેક said,
August 7, 2008 @ 2:56 AM
નાનું પણ અદભુત અસર ઉપજાવતું સુંદર કાવ્ય…
Pinki said,
August 7, 2008 @ 6:06 AM
અને સૂરજ મને તેના ખૂટતા ઘોડાના સ્થાને
જોતરી દે તો ?
રોજિંદી જીંદગીમાં કાર્યશીલ ન થઈ
યાદોને વળગી રહેવાનું બહાનું માર્મિક રીતે ઉપજાવ્યું છે.
Lata Hirani said,
August 9, 2008 @ 2:15 PM
good poem
Lata Hirani