ઝાકળ પડ્યું છે શબ્દનું જીવતરના ફૂલ પર,
ભીની થયેલી ખુશ્બૂને સૌએ કહી ગઝલ.

જીવી શક્યો અઢેલીને જીવનના દર્દને,
ઓકાત શી છે પીઠની? તકિયો બની ગઝલ.
વિવેક મનહર ટેલર

વરસાદ આવે છે ! – વિસ્મય લુહાર

પ્રથમ તારો ભીનો ભીનો ભીતરથી સાદ આવે છે !
મને મળવા પછી તું પહેરીને વરસાદ આવે છે !

રહ્યાં’તાં કોરાંકટ બસ આપણે એકવાર પલળીને,
હવે તરબોળ તન-મનને એ ઘટના યાદ આવે છે.

નિરંતર વાદળાં ને વીજળી છે આપણામાં પણ,
અને આપણને આડી એજ તો મરજાદ આવે છે.

હવે તો મન મૂકીને ભીંજાઈ જઈએ ચાલ;
અરે વરસાદ આવો કૈંક વરસો બાદ આવે છે.

– વિસ્મય લુહાર

સાથે પલળીને પણ કોરાંકટ રહી જવાય એ મર્યાદા ક્યારેક પલાળે છે, ક્યારેક તરસાવે છે…

6 Comments »

  1. Rina said,

    August 30, 2014 @ 2:48 AM

    નિરંતર વાદળાં ને વીજળી છે આપણામાં પણ,
    અને આપણને આડી એજ તો મરજાદ આવે છે.

    WAahhhh..

  2. Chetna Bhatt said,

    August 30, 2014 @ 7:38 AM

    વાહ વાહ્ …શુ લખ્યુ ચ્હે..

  3. Bipin Desai said,

    August 30, 2014 @ 8:48 PM

    વાહ. મઝા આવીગયી

  4. Bipin Desai said,

    August 30, 2014 @ 8:51 PM

    ભાઈ વિસ્મય ને એક પ્રશ્ન : તમે ક્યાંક આદરણીય “સુન્દરમ ” નાં સગા તો નથીને..??”

  5. ધવલ said,

    August 31, 2014 @ 10:51 AM

    પ્રથમ તારો ભીનો ભીનો ભીતરથી સાદ આવે છે !
    મને મળવા પછી તું પહેરીને વરસાદ આવે છે !

    – સરસ !

  6. lata j hirani said,

    September 1, 2014 @ 6:43 AM

    lovely…

RSS feed for comments on this post · TrackBack URI

Leave a Comment