સાગરતટે… – વાડીલાલ ડગલી
નીચે હલેસાંનો ખળભળાટ,
ઊંચે બે પાંખોનો ફફડાટ.
બેય તરે,
બેય કરે,
નીલ મૌનનો મલપતો ઝંકાર
પવનના ઢાળ પરે
બેય સરે
ક્ષિતિજના ક્ષુધાતુર અંતરપટે.
– વાડીલાલ ડગલી
શ્રી સુરેશ દલાલના શબ્દોમાં આ કાવ્ય:
આ કાવ્ય કવિની પ્રતિભાનો પરિચય એટલી હદે આપે છે કે આ કાવ્યના સંદર્ભમાં જ કવિ વાડીભાઈને પૂરેપૂરા પામી શકીએ.
હલેસાં અને પંખીને અડખેપડખે મૂકીને કવિએ પોતાની દૃષ્ટિના વ્યાપમાં ધરતી અને આકાશને સમાવી દીધાં છે. પંખી આકાશ-સમુદ્રની હોડી છે તો હોડી એ સમુદ્રનું પંખી છે. હલેસાં અને પાંખોના ખળખળાટ અને ફફડાટની વચ્ચે કવિને તો સંભળાય છે કેવળ મૌનનો ઝંકાર. પણ આ મૌનને પણ એનો રંગ છે. અને એટલે જ કવિ કહે છે: “નીલ મૌનનો મલપતો ઝંકાર”. અમૂર્ત પવનને કવિએ મૂર્ત કર્યો છે “પવનના ઢાળ પરે” કહીને.
perpoto said,
December 27, 2012 @ 3:31 AM
વાડીલાલ ડગલી પરિચય પુસ્તીકા માટે પણ જાણીતા છે.
પાછલી સાંજે
પડી ગયો પવન
વિચાર શુન્ય ?
આ ઝેન વિચાર શુન્યપણુ હશે?
pragnaju said,
December 27, 2012 @ 10:41 AM
બેય સરે
ક્ષિતિજના ક્ષુધાતુર અંતરપટે.
અ દભૂ ત
વિચારવમળો થાય
પૂછે પાલનહાર અંતરપટે,
તારે કેટલું ખાવું?
મારા વ્હાલા , શાસ્ત્રોને ના સમજું.
અન્નપૂર્ણાની મળે મીઠી પ્રસાદી …
Maheshchandra Naik said,
December 27, 2012 @ 1:48 PM
જીવનને મુલવવાની અનોખી રીત્……..શ્રી વાડીલાલ ડગલીને સલામ…………..
પંચમ શુક્લ said,
December 29, 2012 @ 5:21 AM
વાહ, સરસ કાવ્ય.