જખ્મો – યેવતુશેન્કો (રશિયા)(અનુ- મહેશ દવે)
કેટલીયે વાર ભારે દર્દ સાથે હું ઘવાયો છું.
જાણે ઘૂંટણિયે પડી ચાલતો હોઉં એમ ઘસડાતો-ઘસડાતો
ઘેર ગયો છું.
માત્ર મેલી-ઘેલી ઝેરીલી જબાનથી જ ઘા નથી પડતા,
ફૂલની પાંદડીથી પણ કોઈને જખમ થઇ શકે છે.
મેં પોતે પણ સાવ જાણ્યે-અજાણ્યે,ઠંડે કલેજે
કેટલાંયને હાલતાં-ચાલતાં જખમી કર્યાં છે;
અને પછીથી કોઈક તેનાથી દુભાયું છે
જાણે ઉઘાડે પગે બરફ પર ચાલવું પડ્યું ન હોય !
હું આમ સહેલાઈથી છેડાઈ-છંછેડાઈ જાઉં છું,
અને મરણતોલ સરળતાથી કોઈકને જખમ કરી બેસું છું.
શા માટે મારી નિકટનાં પ્રિયજનોનાં
ખંડેર પર હું પગલાં માંડતો હોઈશ !
– યેવતુશેન્કો (રશિયા)
અનુ – મહેશ દવે
આ કાવ્ય પર નજર પડતાં જ એવી તીવ્ર લાગણી થઇ કે જાણે મને ઉદ્દેશીને જ આ કાવ્ય લખાયું છે !!!
વિવેક said,
November 22, 2010 @ 1:38 AM
…ખેર ! મને તો આ કાવ્ય વાઅંચીને એમ લાગ્યું કે જાણે મને ઉદ્દેશીને જ લખવામાં આવ્યું ન હોય!
..આ કદાચ સાર્વત્રિક કાવ્ય છે.. આપણે બધા જ ક્યાંક ને ક્યાંક અને ક્યારેક ને ક્યારેક આમાંથી પસાર થતા જ હોઈએ છીએ…
mahesh dalal said,
November 22, 2010 @ 9:56 AM
અનુવાદ ખુબ સરસ … સમ્વેદન જગાડૅ .. ..
pragnaju said,
November 22, 2010 @ 9:56 AM
માત્ર મેલી-ઘેલી ઝેરીલી જબાનથી જ ઘા નથી પડતા,
ફૂલની પાંદડીથી પણ કોઈને જખમ થઇ શકે છે.
સ રસ
વિવેકનું તારણ”આપણે બધા જ ક્યાંક ને ક્યાંક અને ક્યારેક ને ક્યારેક આમાંથી પસાર થતા જ હોઈએ છીએ…” અનુભવ વાણી
ઉમાશંકર જોષી કહે છે તે પ્રમાણે…
એના એ હૈયાને રંજવામાં વાર શી?
એવા તે હૈયાને નંદવામાં વાર શી?
માનવીના હૈયાને રંજવામાં વાર શી?
એના એ હૈયાને નંદવામાં વાર શી? કોઈક અકળ રીતે એ તમારા હૃદયને સ્પર્શી જાય છે અને આપણા જખમને કયારેક ખુલ્લા કરે છે તો કયારેક ખુલ્લા થયેલા જખમને ઢાંકી પણ દે છે. શબ્દની આ શકિત છે.ભાંગેલા હૃદયને સંધાતાં વાર નથી લાગતી.નંદવાયેલા હૃદયનાં આંસુઓ અચાનક હરખથી મલકી, ઝળકી ઊઠે છે. હૃદય રંજિત થાય છે. આનંદિત થાય છે.
urvashi parekh said,
November 22, 2010 @ 10:00 AM
સાવ સાચ્ચી વાત,
આપણે નજીકના સ્વજનોને જ દુભવતા હોઇએ છીએ,કારણ તેમનુ જ આપણને સારુ ખરાબ લાગતુ હોય છે.
દુરનાઓ નુ આપણને બહુ લાગતુ નથી અને તેમને કહેતા પણ નથી.કારણ તે આપણા નજીક ના નથી.
ધવલ said,
November 22, 2010 @ 12:03 PM
સરળ સ્વભાવ જીંદગીમાં સૌથી અઘરી વાત છે….
dHRUTI MODI said,
November 22, 2010 @ 3:13 PM
કદાચ આ કાવ્ય માણસજાત માટે છે.શબ્દો ઍટલા કાતિલ હોય છે કે ઍના દ્વારા પડેલાં ઘા જીવનભર રુઝાતા નથી. છતાં આપણે તક મળતા બીજાને દુભાવવાનું છોડતા નથી. કવિઍ સાચું જ કહ્યું છે કે આ વાતનો અહેસાસ હોવા છતાં શાં માટે હું પૂર્વજોનો અનુગામી બની પ્રિયજનોને ઘાયલ કરું છું.?
ખૂબ જ સુંદર કાવ્ય મારા, તમારા અને આપણાં બધાં માટે.
himanshu patel said,
November 22, 2010 @ 8:44 PM
સરસ લવચીક અનુવાદ.
sapana said,
November 22, 2010 @ 11:40 PM
હા હાલતાં ચાલતાં આપણે આપણાં પોતાનાને જ જખ્મી કરતાં હોઇએ છીએ..આ કાવ્ય કદાચ સર્વ મનવ જાતને લાગુ પડે છે..
સપના
Bharat Trivedi said,
November 23, 2010 @ 9:07 AM
શ્રી મહેશ દવેને એક/દોઢવાર મળવાનું સદભાગ્ય મળ્યું છે. તેમની આ કાવ્ય પસંદગી કાબીલેદાદ છે. મને તો લાગ્યું કે આ રશિયન કવિએ તેમના માટે જ આ કાવ્ય લખું છે!
હું આમ સહેલાઈથી છેડાઈ-છંછેડાઈ જાઉં છું,
અને મરણતોલ સરળતાથી કોઈકને જખમ કરી બેસું છું.
શા માટે મારી નિકટનાં પ્રિયજનોનાં
ખંડેર પર હું પગલાં માંડતો હોઈશ !
preetam lakhlani said,
November 24, 2010 @ 10:06 AM
પ્રિય મહેશ ભાઈની તો વાત જ અનોખિ છે, એ જે પણ લખે છે તેની પાછળ અગણિત ધર કામ કરે છે, અનુવાદ્ કરવો તો મહેશ ભાઈના ડાબા હાથ નો ખેલ છે, હુ ખુબ જ નસિબદાર છુ કે મહેશ ભાઈ મારા એક અગત મિત્ર છે…..હમણા જ મારો તાજેતર મા પ્રગટ થયેલ વાતા સગ્રહ ‘નાયગ્રરા તાર્રા ગુજતા પાણી “મે તેમને અપણ કરેલ છે તે મારુ સદભાગ્ય તો ખરુ !!!!!!!……..કવિતા અનુવાદ ખુબજ ગમ્યા… આ કવિતા મને એટલે ગમી કે આ કવિતા મારા સ્વભાવને અનુકુળ છે…
kanchankumari. p.parmar said,
November 25, 2010 @ 10:29 AM
જખ્મો આપુ હું પાછા જેણે આપ્યા હતા મને ખુબ જ પ્રેમ થી……રાખુ તો નગુણો થાઊ……આપીપાછા રાજિ થાઊ……