સુ.દ. પર્વ :૦૪: ગીત-સુરેશ દલાલ
સુખને આપ્યો અંધાપો ને દુ:ખમાં સીવ્યા હોઠ
કિનારાને કાંઈ કશું નહીં: દરિયે ભરતી-ઓટ.
શિખર હોય કે હોય તળેટી:
કાંઈ કશો નહીં ફેર.
અંધારામાં પ્રકાશ જોયો
પ્રકાશમાં અંધેર.
બોલ્યા વિના પણ થઈ શકે છે મનની ગુપત-ગોઠ
સુખને આપ્યો અંધાપો ને દુ:ખમાં સીવ્યા હોઠ.
રણ હોય કે વૃંદાવન
પણ આવનજાવન ચાલે.
હવા સદાયે મીરાં જેવી
નાચે ઘૂંઘરું-તાલે.
વનમાં મન આ રાસ રમે ને રણમાં વહેતી પોઠ
સુખને આપ્યો અંધાપો ને દુ:ખમાં સીવ્યા હોઠ.
-સુરેશ દલાલ
pragnaju said,
August 13, 2012 @ 1:15 PM
મધુરું મુખડું સ્થિતપ્રજ્ઞ જેવા ગૂઢ વિષયને સહજતાથી ગાય છે
સુખને આપ્યો અંધાપો ને દુ:ખમાં સીવ્યા હોઠ
કિનારાને કાંઈ કશું નહીં: દરિયે ભરતી-ઓટ
સગવડ એ સુખ નથી અને અગવડ એ હંમેશાં દુ:ખ નથી. કેટલાક માણસો એવા હોય છે કે કોરી આંખે ભીતરથી રડતા હોય છે પણ દુ:ખની રાવ-ફરિયાદ કરતા નથી, બોલતા કે બબડતા નથી. માણસે સ્વસ્થ રહેવું જોઈએ.
Dhruti Modi said,
August 13, 2012 @ 3:18 PM
સરસ ગીત.
Rina said,
August 13, 2012 @ 8:10 PM
ૅBeautiful words……
Ramesh Patel said,
August 13, 2012 @ 11:39 PM
કેટલી સહજતાથી પીરસી ગયા મહાજ્ઞાનને.
રમેશ પટેલ(આકાશદીપ)