(ટેરવાં સૂરજ બની ગયાં) -મનોજ ખંડેરિયા
ટેરવાં સૂરજ બની ગયાં,
હાથને રસ્તા મળી ગયાં.
આયનો ફૂટ્યાથી શું વળ્યું !
પથ્થરો ભોંઠા પડી ગયાં.
કાળની રહી છે બરડ ત્વચા,
સ્પર્શના પડઘા શમી ગયાં.
દોસ્ત, રંગો પ્હાડના લીલા,
કાળજામાંથી નથી ગયાં.
શું ખબર એ શ્હેર ક્યાં હતું !
મીણના નકશા ગળી ગયાં.
લંગરો છૂટી ગયાં અને,
શ્વાસનાં વ્હાણો સરી ગયાં.
-મનોજ ખંડેરિયા
Jayshree said,
September 9, 2010 @ 12:30 PM
દોસ્ત, રંગો પ્હાડના લીલા,
કાળજામાંથી નથી ગયાં.
વાહ…
મનોજ ખંડેરિયાની ગઝલમાં નામ વગર પણ પ્હાડની વાત આવે એટલે ગીરનાર જ યાદ આવે..!
ધવલ said,
September 9, 2010 @ 4:11 PM
કાળની રહી છે બરડ ત્વચા,
સ્પર્શના પડઘા શમી ગયાં.
– સરસ!
pragnaju said,
September 9, 2010 @ 7:08 PM
પ્રતિબિંબ જોઈ અરીસો તોડવાથી,
તેના એક એક ટુકડામાં આપણું પ્રતિબિંબ પડશે
અને
ત્યારે પથ્થરો શું ભોંઠા નહિં પડે ?
ટૂંકી બહેરની આ ગઝલમાં ઉત્તમોત્તમ કલ્પનો
મનોજભાઈએ પ્રયોજ્યાં છે.
Bharat Trivedi said,
September 9, 2010 @ 7:35 PM
આ ગઝલ મનોજભાઈએ વરસોનાં વરસ પહેલાં લખી હોય તેમ લાગે છે!
ઉલ્લાસ ઓઝા said,
September 10, 2010 @ 2:19 AM
મનોજભાઈની ગઝલ થોડામા ઘણું કહી જાય છે.
સુંદર
કિરણસિંહ ચૌહાણ said,
September 10, 2010 @ 5:40 AM
આયનો ફૂટ્યાથી શું વળ્યું !
પથ્થરો ભોંઠા પડી ગયાં.
સો ટકા સચ્ચાઇ.
dhrutimodi said,
September 10, 2010 @ 2:04 PM
લંગરો છૂટી ગયાં અને
શ્વાસનાં વહાણો સરી ગયાં.
સુંદર શે’ર.
વિવેક said,
September 11, 2010 @ 1:58 AM
સાદ્યંત સુંદર ગઝલ… આ ગઝલ વરસોના વરસ પહેલાં ગઝલ લખાઈ હોય કે જીવનના અંતભાગમાં પણ આખી ગઝલમાં એકેય શેર એવો નથી થયો કે તમે બે ઘડી અદબપૂર્વક ઊભા રહો અને તમને ચકિત ન કરી દે…
Pinki said,
September 11, 2010 @ 7:16 AM
વાહ્.. સરસ ગઝલ …
કદાચ, વૅબ પર પણ મૂકી’તી !
Kirtikant Purohit said,
September 13, 2010 @ 3:31 PM
એક સશક્ત કવિની અત્યન્ત સબળ ગઝલ.વાહ પોકારાવે તેવી…
દોસ્ત, રંગો પ્હાડના લીલા,
કાળજામાંથી નથી ગયાં.
બધા જ શેર સરસ.