ક્યાંક ખૂટે, ક્યાંક તૂટે,
તે છતાં લખતા રહો,
શકય છે આ માર્ગ પર,
આગળ જતાં ઇશ્વર મળે.
હિતેન આનંદપરા

(કદ) – મદનકુમાર અંજારિયા ‘ખ્વાબ’

અખંડ
મીણબત્તી
નાની થતી જાય છે,
પણ
છેવટની ક્ષણ સુધી
ઘટતું નથી
એની જ્યોતનું કદ !

– મદનકુમાર અંજારિયા ‘ખ્વાબ’

એક જ લીટી જેટલું નાનું પણ કેવું વિરાટ કદનું કાવ્ય !

11 Comments »

  1. Pushpakant Talati said,

    August 14, 2010 @ 5:00 AM

    અખંડ મીણબત્તી નાની થતી જાય છે,
    પણ છેવટની ક્ષણ સુધી ઘટતું નથી એની જ્યોતનું કદ !

    વાહ – – મદનકુમાર અંજારિયાભાઈ ના એટલે કે આ ‘ખ્વાબ’સાહેબ જેવા જ જો વિશ્વના દરેક માનવીના ખ્વાબ હોય તો કેવુ સારુ ?

    કશેક મે read કરેલ છે કે ;-
    મશાલ પેઠે હુ બળી જાઉ તો હુ ધન્ય, – કે અન્ય પ્રકાશ પામ્યા
    ખરેખર આને કહેવાય – “ગાગર મા સાગર” – ખરુ ને ?

  2. ભાર્ગવ ઠાકર said,

    August 14, 2010 @ 7:37 AM

    મજા પડી ગઇ

  3. Ratnesh Joshi said,

    August 14, 2010 @ 8:51 AM

    “હાલ્લરડૂ એ મા નામના પ્રદેશ નુ રાષ્ટગીટત છે.”
    આ પણ મદનકુમાર અન્જરિયાનુ ચ્હે

  4. pragnaju said,

    August 14, 2010 @ 9:24 AM

    છેવટની ક્ષણ સુધી
    ઘટતું નથી
    એની જ્યોતનું કદ !
    ખૂબ સુંદર અને છેવટ સુધી બીજો દિપ પ્રગટાવી શકે!

    તેમના આ બે અછાંદસ તો ભૂલ્યા ભૂલાતા નથી
    ચામડાનાં પગરખાં
    બહાર ઉતારીને
    મંદિરમાં પ્રવેશું છું
    જન્મજાત ચામડે મઢેલો હું !
    આપણે જેના માટે
    માત્ર બે જ મિનિટનું
    મૌન પાળીએ છીએ
    એ ગાંધી
    આપણા સૌના માટે
    પાળી રહ્યો છે
    કાયમનું મૌન !

  5. Bharat Trivedi said,

    August 14, 2010 @ 11:48 AM

    સંસ્કૃતમાં એક ઉક્તિ છે કે વાક્યમ રસાત્મકમ કાવ્યમ. અહીં એ ખુબ સાચું પડતું પૂરવાર થાય છે. બહુધા લઘુ-કાવ્યો ચાટુક્તિથી આગળ જતાં હોતાં નથી ને તેથી તેમને કાવ્ય કહેવાં કે નહીં એવો પ્રશ્ન થાય પણ ખરો પરંતુ અહીં જે કામ થયું છે તે તો બેમિસાલ છે.

    -ભરત ત્રિવેદી

  6. pandya yogesh said,

    August 14, 2010 @ 12:27 PM

    વાહ મદનકુમાર વાહ

  7. ધવલ said,

    August 14, 2010 @ 10:46 PM

    બહુ ઊંચી વાત !

  8. Jiny said,

    August 16, 2010 @ 3:05 AM

    મનુશ્ય ને પ્રેરણા આપતો અરિસો.

  9. Dr.Vinod joshi said,

    August 22, 2010 @ 3:29 AM

    વાહ ગ્રેટ મદનભાઈ !!!!

  10. nilam doshi said,

    August 23, 2010 @ 9:26 PM

    ખુબ સરસ અને સાચેી વાત…

  11. Anil Shah.Pune said,

    October 12, 2020 @ 12:50 AM

    એની આંખોમાં શરમ હતી,
    ટળવળતી હતી,
    માનવતા ની જેમ,
    કોઈ નું ધ્યાન ગયું નહીં ને,
    ઓગળી ગઈ બરફ ની જેમ,

RSS feed for comments on this post · TrackBack URI

Leave a Comment