સુન્દરમ્-સુધા : બુંદ-૦૭ : નમું તને, પથ્થરને? – સુંદરમ્
નમું તને, પથ્થરને? નહીં, નહીં,
શ્રદ્ધા તણા આસનને નમું નમું :
જ્યાં માનવીનાં શિશુ અંતરોની
શ્રદ્ધાભરી પાવન અર્ચના ઠરી.
કે મુક્ત તલ્લીન પ્રભુપ્રમત્તની
આંખો જહીં પ્રેમળતા ઝરી ઝરી.
તું માનવીના મનમાં વસ્યો અને
તનેય આ માનવ માનવે કર્યો;
મનુષ્યની માનવતાની જીત આ
થયેલ ભાળી અહીં, તેહને નમું.
તું કાષ્ઠમાં, પથ્થર, વૃક્ષ, સર્વમાં,
શ્રદ્ધા ઠરી જ્યાં જઇ ત્યાં, બધે જ તું.
તને નમું, પથ્થરનેય હું નમું,
શ્રદ્ધા તણું આસન જ્યાં નમું તહીં.
– સુંદરમ્
(27, જુલાઇ 1939)
pragnaju said,
March 28, 2008 @ 9:32 AM
શ્રદ્ધા અને રેશનાલીઝમની ચર્ચાનો છેડો જ આવતો નથી ત્યારે સુંદરમનું આ કાવ્યની વાત સીધી જ હ્રુદય સોંસરવી ઉતરી જાય છે-
મનુષ્યની માનવતાની જીત આ
થયેલ ભાળી અહીં, તેહને નમું.
તું કાષ્ઠમાં, પથ્થર, વૃક્ષ, સર્વમાં,
શ્રદ્ધા ઠરી જ્યાં જઇ ત્યાં, બધે જ તું.
તને નમું, પથ્થરનેય હું નમું,
શ્રદ્ધા તણું આસન જ્યાં નમું તહીં.
અમે પણ નમીએ છીએ
ધવલ said,
March 29, 2008 @ 12:20 AM
શ્રદ્ધા જ મારી લઈ ગઈ, મંઝિલ ઉપર મને,
રસ્તો ભૂલી ગયો તો દિશાઓ ફરી ગઈ.
ગનીચાચાનો આ શેર તો ઘણી ઘણી વાર વપરાયા કરે છે. સુંદરમના શબ્દોમાં એમણે અર્જીત કરેલી ચેતનાનો પડછાયો વરતાઈ આવે છે.
તું માનવીના મનમાં વસ્યો અને
તનેય આ માનવ માનવે કર્યો !
ઉમદા વાત !
Pinki said,
March 29, 2008 @ 1:40 AM
મનુષ્યની માનવતાની જીત આ
થયેલ ભાળી અહીં, તેહને નમું.
મનુષ્યની ‘માનવતા’ …. વાહ…!!
આખા કાવ્યનો
કે આખી જીંદગીનો ટૂંકસાર….