શેકાયો ખુદની ગરમીથી,
સૂરજને વાદળ ઓઢાડો.
– વિપુલ માંગરોલિયા ‘વેદાંત’

યાત્રા – યોગેશ જોષી

મન થયું,
નિરુદ્દેશે
લાવ,
ફરી આવું થોડું –
પહાડો – નદીઓ – સૂર્ય – ચંદ્ર – તારા
ગ્રહો – ઉપગ્રહો – નક્ષત્રો સુધી…

મારાં ટેરવાં
ફરતાં રહ્યાં
તારી હથેળીમાં…

– યોગેશ જોષી

સાચી યાત્રા એ લોક-પરલોકભ્રમણ નથી, સાચી યાત્રા છે પ્રેમ. સ્પર્શ. સહેવાસ.

7 Comments »

  1. ડૉ.મહેશ રાવલ said,

    December 13, 2012 @ 3:19 AM

    કવિશ્રીએ પ્રેમ અને સાહચર્યની ઉત્તમ અભિવ્યક્તિનું સરસ નિરૂપણ કર્યું છે અહીં…..અને એ પણ ચમત્કૃતિસભર….
    -અભિનંદન યોગેશભાઇ.

  2. P. P. M A N K A D said,

    December 13, 2012 @ 6:11 AM

    અતિ ઉત્ત્મ ! ગુજરાતિમા આ પ્રથમ પ્રયાસ હોવાથિ ભુલચુક માફ કરશો.

  3. pragnaju said,

    December 13, 2012 @ 8:02 AM

    મધુર અભિવ્યક્તી
    યાદ
    પલડે મારું તન તો તુ ભીનાશ જેવો લાગે..,
    લપેટાઉ હું જો વસ્ત્રમાં તો સ્પર્શ જેવો લાગે..,

  4. Rina said,

    December 13, 2012 @ 8:40 AM

    beautiful expression…….

  5. vijay joshi said,

    December 13, 2012 @ 9:22 AM

    બહુ સરસ
    ભલે કેટલુ પણ અપ્રતિમ હોય દુરનુ વિશ્વ -એ બધુ નજીવું લાગે પ્રિતમના સાનિધ્યમાં

    wander the worlds I may,
    bliss of your touch
    I will prefer any day!

  6. rajendra karnik said,

    December 13, 2012 @ 10:57 AM

    ભલે ટેરવા હથેળીમાં ફેરવ્યા પણ અહેસાશ તો રાજા મહારાજાઓ ન કરાવી શકે તેવો કરાવ્યો ને ? આપને અનેક ધન્યવાદ.

    રાજેન્દ્ર કર્ણિક

  7. Maheshchandra Naik said,

    December 18, 2012 @ 3:56 PM

    સરસ વાત ઓછા શબ્દો દ્વારા કરી, હ્ર્દયની અનુભુતી આંગળીના ટેરવા જ્યારે હથેળીમા સ્પર્શી જતા જે આનદ કવિશ્રીએ અનુભવ્યો એ જરુર મનભાવન હશે…………………….

RSS feed for comments on this post · TrackBack URI

Leave a Comment