ના ખપે – ‘કાયમ’ હજારી
પાંદડાઓની વ્યથા એ કઈ રીતે કાને ધરે ?
એક ખુરશી કાજ આખા વૃક્ષને જે વેતરે !
ભગ્ન ચૂડી, ખાલી ખોળો ને બળેલી રાખડી
જડ બનેલી જિંદગી કઈ વાતનું માતમ કરે ?
જોઈને મોટાઓનાં આ સાવ હીણાં કરતૂતો !
બાળકો મોટા થવાના ભયથી આજે થરથરે !
લાખ યત્નો આદરી આ આગને તો ઠારશું
પણ, ધુમાડો જે થયો એ કઈ રીતે પાછો ફરે ?
હોય આનાથી વધુ સંતાનનું બીજું પતન ?
ભરબજારે માતનાં વસ્ત્રો હરી ગૌરવ કરે !
માનવીની પાશવી-ખૂની લીલાઓ જોઈને
મંદિરો ને મસ્જિદોના પથ્થરો હીબકાં ભરે !
ના ખપે, એ રામ અલ્લાહ ના ખપે, હા ના ખપે
નામ માનવતાનું જેના નામથી ‘કાયમ’ મરે !
– ‘કાયમ’ હજારી
આકરા આક્રોશથી અવતરેલી આ ગઝલના સંદેશને મારે કેવી રીતે સમજાવવો ? જે સમય નથી સમજાવી શક્યો, એ સમજાવવાનું મારું શું ગજુ ?
dr.jagdip nanavati said,
February 8, 2010 @ 10:11 PM
સમય આપણને સમજાવે તેની રાહ ક્યાં સુધી
જોઈશું…?
સમયે છે અમલ કરવાનો…..
સમય આવ્યો ધજા ફરકાવવાનો
વતનની આબરૂ સંતાડવાનો
હતાશા, મોંઘવારી ને ગરીબી
ભર્યો માહોલ આ શણગારવાનો
કરો મજબુત પાયા દેશના સહુ
ન તો ખુરશી તણા, સમજાવવાનો
ધરાની ધૂળને નામે જે દિલમાં
ચડી પરદેશની, ખંખેરવાનો
પસાર્યા હાથ જે પીઠે સતત એ
પડોશી પર હવે ઉગામવાનો
રાકેશ ઠક્કર, વાપી said,
February 9, 2010 @ 12:09 AM
ચોટદાર ગઝલ. નીચેના શેરમાં ભયથી ના આવે?
જોઈને મોટાઓનાં આ સાવ હીણાં કરતૂતો !
બાળકો મોટા થવાના ભયની આજે થરથરે !
વિવેક said,
February 9, 2010 @ 1:05 AM
સરસ !
'marmi' said,
February 9, 2010 @ 6:00 AM
જોઈને મોટાઓનાં આ સાવ હીણાં કરતૂતો !
બાળકો મોટા થવાના ભયની આજે થરથરે !
આ શેરનાં સાની મિસરામાં ભયની//ની જગ્યાએ ભયથી હોવું જોઇએ…..
આખી ગઝલ સરસ છે……..કવિને ધન્યવાદ
Pushpakant Talati said,
February 9, 2010 @ 7:44 AM
આ દરેકના દિલની વાત છે
પણ એ દરેક નુ ગજુ નથી કે આ વાત કહી શકે.
બહુ જ સ્પષ્ટ રીતે આ વાત રજુ કરી છે.
આમ રજુઆત કરવા માટે ઘણી જ આવડત જોઇએ
કવિને ખુબ-ખુબ અભિનન્દન આ ચોટદાર રજુઆત માટે
ફરીથી આભાર – અને – સલામ .
kankshit said,
February 9, 2010 @ 7:45 AM
मेरे दिल के कीसी कोनेमे एक मासुम सा बच्चा,
बडो की देख कर दुनिया बडा होने से डरता हें.
ઘણાં સમય પ હેલા સાંભળેલી ગઝલ યાદ આવી ગઇ…
કદચ નિદા ફાઝ્લી સાહેબ નો શેર છે…
urvashi parekh said,
February 9, 2010 @ 8:25 AM
આખી જ રચના ઘણી જ સરસ અને માર્મીક છે.
ઘણી વાતો ઘણી જ સરસ રીતે કહેવાણી છે.
અભીનંદન..
ધવલ said,
February 9, 2010 @ 8:29 AM
રાકેશ, ‘થી’ જ આવે. સુધારી લીધું છે.
best contemptotary said,
February 9, 2010 @ 8:53 AM
best expression of common man’s feelings with patrioc background with a humble submission to society
mita said,
February 9, 2010 @ 8:56 AM
exellent, very touchy.
avani aal said,
February 9, 2010 @ 11:05 AM
ખુબ ..સરસ..! જગદિપ નાનાવટિ નિ વાત માર્મિક….! અભિનન્દન!
Girish Parikh said,
February 9, 2010 @ 4:12 PM
ના ખપે, એ રામ અલ્લાહ ના ખપે, હા ના ખપે
નામ માનવતાનું જેના નામથી ‘કાયમ’ મરે !
‘મુખમેં રામ બગલમેં છુરી’ કહેવત યાદ આવી.
આ ગઝલ વાંચીને નવી કહેવત લખું છું:
‘મુખમેં અલ્લાહ બગલમેં છુરી.’
Girish Parikh said,
February 9, 2010 @ 5:38 PM
પાંદડાઓની વ્યથા એ કઈ રીતે કાને ધરે ?
એક ખુરશી કાજ આખા વૃક્ષને જે વેતરે !
વૃક્ષને પણ કપાતી વખતે વેદના થાય છે. વૃક્ષ કપાતી વખતે ચીસ પાડતું નથી, પણ એની એ વખતની વ્યથા સાચા કવિ જેવા લાગણીશીલ આત્માઓ જ સમજી શકે; અને જરૂરત કરતાં એક પાન પણ વધુ ન કાપે.
મને એક બીજી વાત આ શેરમાં લાગે છેઃ એ છે કુદરતે આપેલી (અને માનવસર્જીત) કોઈ પણ ચીજનો જરા પણ બગાડ ન કરવાની. હું અમેરિકામાં રહું છું અને અહીં થતા અનહદ બગાડને જોઈને અકળાવાય છે. અને વધુ ગમગીન કરતી વાત તો એ છે કે કેટલાક બગાડ કરનારા એમ કરવામાં ગૌરવ અનુભવતા હોય છે! (આમાં ઘણા ઈન્ડિયન-અમેરિકનો પણ છે!) આ કેવી ગેરસમજ.
માનવીની પાશવી-ખૂની લીલાઓ જોઈને
મંદિરો ને મસ્જિદોના પથ્થરો હીબકાં ભરે !
સાચો ધર્મ માનવતાનો છે. મંદિરો અને મસ્જિદો અને બીજાં ધર્મસ્થાનો જો માનવતા જાગૃત ન કરી શકે તો એ મકાનોની દીવાલો હીબકાં જ ભરે ને!
– – ગિરીશ પરીખ મોડેસ્ટો કેલિફોર્નિયા E-mail: girish116@yahoo.com
pragnaju said,
February 10, 2010 @ 1:01 AM
સુંદર
shashikant vanikar said,
February 11, 2010 @ 2:19 AM
ચોટદાર ગઝલ. આખી ગઝલ સરસ છે……..કવિને ધન્યવાદ.
Pinki said,
February 11, 2010 @ 5:29 AM
સરસ ગઝલ … !
માનવીની પાશવી-ખૂની લીલાઓ જોઈને
મંદિરો ને મસ્જિદોના પથ્થરો હીબકાં ભરે !
મક્તામાં તખલ્લુસનો સરસ ઉપયોગ… !
Jaydeep chotaliya said,
September 4, 2019 @ 1:16 PM
આ જ અંદાજ જલન સાહેબ નો છે….