मधुशाला : ०४ : वसीयत – अज्ञेय
मेरी छाती पर
हवाएँ लिख जाती हैं
महीन रेखाओं में
अपनी वसीयत
और फिर हवाओं के झोंके ही
वसीयतनामा उड़ा कर
कहीं और ले जाते हैं।
बहकी हवाओ! वसीयत करने से पहले
हलफ़ उठाना पड़ता है
कि वसीयत करने वाले के
होश-हवास दुरुस्त हैं :
और तुम्हें इस के लिए
गवाह कौन मिलेगा
मेरे ही सिवा?
क्या मेरी गवाही
तुम्हारी वसीयत से ज़्यादा टिकाऊ होगी?
– अज्ञेय
આ કવિતા વિશે બે શબ્દ લખવાનું મેં જેટલીવાર વિચાર્યું એટલીવાર હું પાછો પડ્યો. હવાની વસિયત શી હોઈ શકે ? એની આવન-જાવન અને છાતી શ્વાસોચ્છ્વાસના પ્રતિક છે કે કોઈ બીજો જ અર્થ કાઢી શકાય…વિ.વિ. જેમ જેમ વિચાર્યું, હું ગૂંચવાતો જ ગયો. પણ કવિતામાં કંઈક એવું ચુંબક હતું જે શબ્દોમાં વર્ણવવું અશક્ય લાગ્યું અને કાવ્યથી દૂર જવું પણ નામુમકિન.
Girish Parikh said,
December 8, 2015 @ 2:38 PM
કવિનું ઉપનામ “અજ્ઞેય” છે! આપણો મહાકોશ “ભગદગોમંડલ” શબ્દના અર્થ આપે છેઃ “જાણી ન શકાય એવું; અકળ; ગહન; ગૂઢ”. કવિના નામ પ્રમાણે એમના આ કાવ્યમાં ગુણ હોય એમ લાગે છે!
લીકઃ
http://bhagavadgomandalonline.com/detail.php?srch=105&term=અજ્ઞેય
Nehal said,
December 9, 2015 @ 3:12 AM
Waah. Hava ni vasiyat etle .Itihaas..tawarikh..ena sakshi thavu…pan aa astitva ketlu kshanbhangur.!!..I understand it like this.. !
Sunder kavya!
KETAN YAJNIK said,
December 9, 2015 @ 12:14 PM
और अब हिंदी ! क़यामत आ गयी
Harshad said,
December 12, 2015 @ 6:47 PM
Like it
Poonam said,
December 16, 2015 @ 3:52 AM
क्या मेरी गवाही
तुम्हारी वसीयत से ज़्यादा टिकाऊ होगी?
– अज्ञेय – Waah !