હવા – પ્રદીપ પંડ્યા
બારણાં ખુલ્લાં હતાં
ધીમે ધીમે
મંદ પગલે
એ આવી.
જુલ્ફને જરાક
રમાડી…
કોણ છે
જોઉં છું ત્યાં તો
એવી જ રીતે
ચાલી ગઈ
સઢની જેમ ઊડીને
સંકેલાઈ જતા, બારીના
પડદાએ કહ્યું,
‘હવા હતી.’
– પ્રદીપ પંડ્યા
એક કલ્પન એટલું નાજુક-નમણું હતું કે એના ‘હોવા’ અને ‘ન-હોવા’ વચ્ચે મન અટવાયું હતું !
ninad adhyaru said,
September 24, 2008 @ 12:09 AM
બિલ્કુલ એ હવા જેવિજ કવિતા !
હુ પણ ભરમાઈ ગયો……….
કોમ્પ્યુટરે કહ્યુ………
કવિતા હતિ…..!
ડૉ. મહેશ રાવલ said,
September 24, 2008 @ 2:38 AM
આમ જ,બારણાં ખુલ્લાં જ ભલે રહ્યાં…
આજે હવા હતી…. કાલ એ જ રસ્તે વાહ આવી શકે..!
વિવેક said,
September 24, 2008 @ 5:18 AM
સુંદર રચના… હળવી ફૂલ જેવી!
Lata Hirani said,
September 24, 2008 @ 6:16 AM
આ તો લ્હેરખી…
pragnaju said,
September 24, 2008 @ 8:35 AM
બારીના
પડદાએ કહ્યું,
‘હવા હતી.’
સરસ
લઈ જાય છે સુગંધ હવા એ વિચારથી,
ફૂલો દબાઈ જાય ના ખુશબૂના ભારથી.
vinod said,
September 26, 2008 @ 12:28 PM
ગઝબની હળવાશ છે આ ગઝલમાં બ્રેવો
Gaurav said,
September 27, 2008 @ 4:10 PM
really it would be the Master storke.