માણસ કેરા ચ્હેરાઓ છે, માણસ ક્યાં છે ?
ચ્હેરા પણ ક્યાં ? મ્હોરાઓ છે, માણસ ક્યાં છે ?
પદ પ્રતિષ્ઠા પૈસા કેરી હવા ભરીને
ખૂબ ફૂલેલા ફુગ્ગાઓ છે, માણસ ક્યાં છે ?
કિશોર બારોટ

ગઝલ – વિનોદ રાવલ

ફૂલ જેવું ગુલાબનું રાતું,
આપ કોઈ સ્મરણ તું મદમાતું.

શ્વાસ જેવું સહજ હતું તો પણ,
ક્યાં થયું કોઈ આવતું જાતું.

આ હવા ત્યાં ટુવાલ થઈ જાતી,
જે જગા પંખી ઠીબમાં ન્હાતું.

રાતના કાનમાં કહે સૂરજ,
કોઈ જુએ ના એમ ઝટ જા તું.

શ્વાસ લેતાં નિહાળું હું અચરજ,
વિશ્વ આખું ‘વિનોદ’માં માતું.

– વિનોદ રાવલ

આમ તો બધા જ શેર વાંચતાવેંત છેક અંદર સુધી અડી જાય એવા સંતર્પક પણ મને તો પંખી ઠીબમાં ન્હાઈને ભીનું થાય ત્યાં એને સૂકવવા ટુવાલ પેઠે વીંટળાઈ વળતી હવાનું કલ્પન સવિશેષ સ્પર્શી ગયું…

2 Comments »

  1. perpoto said,

    January 3, 2014 @ 10:27 AM

    આજકાલ હવે દરેક ગઝલને આત્મજ્ઞાન થઇ જતું જણાય છે,-વિશ્વ આખું ‘વિનોદ’માં માતું…

    સુંદર ગઝલ,હરણની ચીસ હવે બદલાય છે….

  2. ધવલ said,

    January 3, 2014 @ 11:08 PM

    શ્વાસ લેતાં નિહાળું હું અચરજ,
    વિશ્વ આખું ‘વિનોદ’માં માતું.

    – સરસ !

RSS feed for comments on this post · TrackBack URI

Leave a Comment