અવતાર એળે જાય છે એ જાણવા છતાં,
ના મન મહીંથી ચપટી અહંકાર નીકળ્યો.
-સાહિલ

ઓછી પડી – ભાવિન ગોપાણી

બે ઘડી ઓછી પડી, આખી સદી ઓછી પડી,
જીવવા બેઠા એ સૌને જિંદગી આેછી પડી.

વાત છે પંખીપણું ઊડી ગયું એ બાદની,
એક ટહુકો સ્થાપવા સૌ ડાળખી ઓછી પડી.

વેડ્ફ્યો ખાસ્સો સમય એ પામવાની લ્હાયમાં,
જિંદગીમાં ચીજ જે થોડી ઘણી ઓછી પડી.

મેં ઘણા ઉત્સાહ સાથે ફૂલ આપ્યું જેમને,
એમને એ ફૂલમાં પણ પાંખડી ઓછી પડી.

ડૂબવા માટે પ્રથમ તો આંખ પણ પૂરતી હતી,
ને પછી એવું થયું આખી નદી ઓછી પડી.

હું મને ક્યારેય રંગે હાથ ના પકડી શક્યો,
દર વખત મારા વિષેની બાતમી ઓછી પડી.

– ભાવિન ગોપાણી

સમયથી વધુ સાપેક્ષ શું હોઈ શકે? તું આવે તો યુગોની રાહ પળથી પાતળી લાગે, પ્રણયમાં કાળની આવી ગતિ સમજાય તો સમજાય. કાળની આ અકળ ગતિને ભવિન ગોપાણી ખૂબ સ-રસ રીતે મત્લામાં સમજાવે છે. ઘડીથી સદી વચ્ચેની જિંદગી પાતળા અસંતોષના પ્રતાપે જ જીવવા જેવી લાગે છે. ઓછી પડી જેવી રદીફ સાથે કવિએ જે કાબેલિયતપૂર્વક કામ પાર પાડ્યું છે એ જોતાં સહેજે કહેવાનું મન થઈ જાય કે આ ગઝલ ઓછી પડી…

6 Comments »

  1. Chenam Shukla said,

    May 20, 2017 @ 3:01 AM

    ઘણી ઓછી પડી…..સત્ય વચન્

  2. Vineshchandra Chhotai said,

    May 20, 2017 @ 6:55 AM

    Bahuj saras

  3. Girish popat said,

    May 20, 2017 @ 7:08 AM

    Wah

  4. આસિફખાન said,

    May 20, 2017 @ 1:51 PM

    વાહ વાહ સરસ

  5. Maheshchandra Naik said,

    May 20, 2017 @ 2:04 PM

    સરસ,સરસ,સરસ……

  6. Rakesh Thakkar, Vapi said,

    May 21, 2017 @ 11:21 PM

    ક્યા બાત હૈ!
    હું મને ક્યારેય રંગે હાથ ના પકડી શક્યો,
    દર વખત મારા વિષેની બાતમી ઓછી પડી.

RSS feed for comments on this post · TrackBack URI

Leave a Comment