આવ્યા અમે ફરીથી એવી સવાર લઈને,
કે થઈ ગયો છે સૂરજ છૂટ્ટો પગાર લઈને.
– અનિલ ચાવડા

યાચના – ચન્દ્રકાન્ત ધલ

ખાવાનું આપતી વખતે
પાંજરાના પોપટે મને કહ્યું:
‘તમે મને ખાવા-પીવાનું આપો છો
એ બરાબર છે
પણ
મારી પાંખો કાપી આપોને
મને એનો
બહુ
ભાર લાગે છે.’

– ચન્દ્રકાન્ત ધલ

એક જ લીટીની કવિતા પણ જાણે કોઈ આપણી છાતીમાં તીક્ષ્ણ કટારી હુલાવી ન દેતું હોય એવી ટીસ કાયમ માટે મૂકી જાય એવી.

4 Comments »

  1. KETAN YAJNIK said,

    February 13, 2016 @ 3:32 AM

    બેમિસાલ્

  2. Suresh Shah said,

    February 13, 2016 @ 5:29 AM

    કારમી વેદના.
    જે પાંખો નો ઉપયોગ નથી થઈ શકતો, એને શું કામ ઉપાડવી?

  3. Girish Parikh said,

    February 13, 2016 @ 11:56 AM

    કોઈ કાવ્ય મને ખૂબ જ ગમે છે ત્યારે હું એને વિશ્વભાષા અંગ્રેજીમાં રજૂ કરવા પ્રયત્ન કરું છું:

    While feeding
    the parrot in the cage
    it said to me:
    it is OK that you
    give me food to eat
    and water to dink
    but
    kindly cut my wings
    I cannot bear them any more!

    –Chandrakant Dhal.
    (The above will be posted on http://www.GirishParikh.wordpress.com. I may add my appreciation of the poem also.)

  4. jAYANT SHAH said,

    March 7, 2016 @ 6:49 AM

    આ કેવી કારમી વેદના , નહી ? આપણા જ શરીરનુ અન્ગ આપણને જ ભારે પડે.
    અને બ્બીજાને કેવુ પડે કે કાપ !

RSS feed for comments on this post · TrackBack URI

Leave a Comment