આભમાં આઘા ભમો તો,
ગીધડાં ! બે પળ ખમો તો..
તાજું સગપણનું મરણ છે.
વિવેક મનહર ટેલર

મેઘ અને ધરતી – શેખાદમ આબુવાલા

મેઘ ગગનમાં ઝૂમે નાચે,
ધરતી એનું ભર્યું ભર્યું રસભીનું આલિંગન યાચે.

એકલવાયી ધરતી નાચે
મીટ ગગનમાં માંડી,
એને એની પરવા ક્યાં છે
મૂર્ખ કહો કે ગાંડી !
પલપલ ઝંખે : જલજલ ઝંખે – ડંખે તોય તૃષામાં રાચે.
.                                                             મેઘ ગગનમાંo

દૂર ગગનમાં પાગલ બાદલ
બાહુ પ્રસારી ડોલે,
નીચે આકુલ-વ્યાકુલ ધરતી
દ્વાર હૃદયનાં ખોલે.
ધરતી રસે તોય ન વરસે છલછલ મેહૂલિયો તો સાચે !
.                                                             મેઘ ગગનમાંo

– શેખાદમ આબુવાલા

પડું-પડું  થયા કરે પણ પડે નહીં ને ધરતીને તરસાવ્યા કરે એવા વરસાદને ધરતીનો એક પ્રેમપત્ર…

 

6 Comments »

  1. narendrasinh said,

    August 28, 2014 @ 3:54 AM

    ખુબ સુન્દર રચ્ના

  2. smita parkar said,

    August 28, 2014 @ 3:58 AM

    વહ્હ્હ સરસ રચના …

  3. yogesh shukla said,

    August 28, 2014 @ 8:05 AM

    સ્વપનમાં બહુ ભીંજાયો વરસાદમાં ,
    આવ રે વરસાદ હવે મારા ખેતરમાં ,
    ” યોગેશ શુક્લ “

  4. ધવલ said,

    August 28, 2014 @ 8:45 AM

    પલપલ ઝંખે : જલજલ ઝંખે – ડંખે તોય તૃષામાં રાચે.

    – સરસ !

  5. perpoto said,

    August 29, 2014 @ 4:27 AM

    ક્યાં સોળ ઉઠે
    નભે વીજ ચમકે
    ધરા છાતીએ

  6. ravindra Sankalia said,

    August 29, 2014 @ 9:24 AM

    વ્રજલાલ દવેની અને આ કવિતામા રહેલુ સામ્ય તરત જણાય છે. દુર ગગનમા પાગલ બાદલ શ્બ્દોની રમત લાજવાબ છે.

RSS feed for comments on this post · TrackBack URI

Leave a Comment