ગઝલ – વંચિત કુકમાવાલા
દૃશ્ય જેવા દૃશ્યને ફોડી શકે, તો ચાલ તું !
દૂર સન્નાટા સુધી દોડી શકે, તો ચાલ તું !
કોઈ બાળક જેમ આળોટે અકારણ ધૂળમાં,
શ્વાસ તારા એમ રગદોળી શકે, તો ચાલ તું !
વસ્ત્ર પાદર પર ઉતારી નાખવાં તો ઠીક છે,
ઘર, ગલી ને ગામ તરછોડી શકે, તો ચાલ તું !
મૌન ક્યાં છે મૌન, તિરાડો પડે છે હોઠ પર,
છેક અંદર ચીસને તોડી શકે, તો ચાલ તું !
અંત ‘વંચિત’ અંત, સામે આ ઊભો છે, લે હવે,
જીવવાની ઘેલછા છોડી શકે, તો ચાલ તું !
– વંચિત કુકમાવાલા
બુદ્ધ થયા પછી પણ રાજકુમાર સિદ્ધાર્થ ફરી પોતાના ઘરે ભિક્ષા માટે પધારે છે એ પ્રસંગ સામે રાખીને વસ્ત્ર પાદર પર ઉતારી નાંખવાવાળો શેર ફરી વાંચીએ તો આખો સંદર્ભ બદલાઈ જતો નજરે ચડે છે… આપણો સંપૂર્ણ ત્યાગ પણ હકીકતમાં કેટલો અપૂર્ણ છે એ વિશે કવિએ કેવી સરસ ભાષામાં વાત કરી છે !
Rina said,
March 22, 2014 @ 2:10 AM
વસ્ત્ર પાદર પર ઉતારી નાખવાં તો ઠીક છે,
ઘર, ગલી ને ગામ તરછોડી શકે, તો ચાલ તું !
મૌન ક્યાં છે મૌન, તિરાડો પડે છે હોઠ પર,
છેક અંદર ચીસને તોડી શકે, તો ચાલ તું !
Waahhh
perpoto said,
March 22, 2014 @ 3:45 AM
અંત ‘વંચિત’ અંત, સામે આ ઊભો છે, લે હવે,
જીવવાની ઘેલછા છોડી શકે, તો ચાલ તું !
સુંદર કાવ્ય, પણ જ્યારે -અંત- શબ્દ ન રેહતાં અનુભુતિ બને ત્યારે જિવવાની ઘેલછા આપોઆપ ખરી પડે છે છોડવી નથી પડતી,અને ત્યાંજ બુધ્ધના શબ્દો વિષેની કવિની ભ્રમણા ઉઘાડી પડે છે….અને તેથી જ એકાદ બુધ્ધ સદીયોમા થાય છે…
Laxmikant Thakkar said,
March 22, 2014 @ 4:37 AM
વંચિતભા હાણે આંકે ચોણું ખપે કે, આંકે હકીકતમેં ……કુરો અભિપ્રેત ?
આંજી અમુક ક્રુતિયું “ચોટદાર” !
perpoto said:- “અંત- શબ્દ ન રેહતાં અનુભુતિ બને ત્યારે જિવવાની ઘેલછા આપોઆપ ખરી પડે છે છોડવી નથી પડતી,અને ત્યાંજ બુધ્ધના શબ્દો વિષેની કવિની ભ્રમણા ઉઘાડી પડે છે….”….સહી ત આય!
[ રમણીક સોમેશ્વર જે ઘરે પાણ ભેગા થ્યા વાસીં, ૨૪ નવેમ્બર,૨૦૧૩જે ડીં,11-12 વગેં ,યાદ અચેતો?]
======================================
હર એક આવતી પળ …. ” જીવન્તતા”પૂર્વક પસાર કરવાની સહજ ત્રેવડ કેળવાય તો … તો ….. કામ થૈ જાય !એમ નથી લાગતું?” જીવવાની ઘેલછા” તો કેળવવી …
કારણકે, એ તો , ” સેલ્ફ ઇવોલ્વિંગ=એવર-ગ્રોઈંગ ” છે જ સહજ છે. …..
***
…..વિપરીત નજરિયો …..
બંધન ?
અરે ! હું છૂટતો કેમ નથી?
આ મને બાંધ્યો કોણે આમ?
સ્થળથી? સંબંધોથી? કાળથી? … આ પ્રશ્ન છે, તમારા ” અંત” વિશે !….?
***
-લા’ કાંત / ૨૨.૩.૧૪
suresh baxi said,
March 22, 2014 @ 2:42 PM
ખુબ સરસ રચના. અન્ત અને આગાઝ તો એક બિજાના પુરક હોઇ આવન જાવન કરે.
Dhaval said,
March 23, 2014 @ 6:42 PM
અંત ‘વંચિત’ અંત, સામે આ ઊભો છે, લે હવે,
જીવવાની ઘેલછા છોડી શકે, તો ચાલ તું !
સરસ !
Harshad said,
March 29, 2014 @ 8:40 PM
સુન્દર રચના. સાથે જ દરેક ભાઇ બહેનના મન્ત્વ્યો પણ ખુબ જ ગમ્યા. કાશ હુ પણ સરસ ગુજરાતી ટાઇપ કરી શક્તો હોત્!!